در صنعت بیمه ایران رویه‌ای وجود دارد که بعضاً به فضای این صنعت برمی‌گردد و اغلب مدیران با توجه به فضای رقابتی، بازاریابی و تجاری این صنعت، با سخنان و واژه‌های پرطمطراق تلاش می‌کنند تا توجه را به شرکت خود جلب کنند، اما این مدیران بعضاً فرای واقعیت‌های موجود سخن می‌گویند.
به گزارش بانکداری ایرانی، اخیراً یکی از مدیران شرکت‌های بیمه گری طی سخنرانی گفته بود که شرکت مطبوع وی به دنبال دیپلماسی اقتصادی است. او تأکید کرده بود که اقدامات و تحرکات جدیدی برای ورود به عرصه دیپلماسی اقتصادی آغاز کرده‌ایم و به دنبال این هستیم تا با همکاری‌های دوجانبه و چندجانبه با کشورهای منطقه از یک‌سو و کشورهای حوزه قفقاز و روسیه از سوی دیگر، فعالیت‌های منطقه‌ای و بین‌المللی شرکت را احیا و توسعه دهیم. این سخنان در ابتدای امر بسیار مفید و جالب‌توجه هستند اما با بررسی بیشتر مشخص می‌شود که بضاعت صنعت بیمه ایران برای رسیدن به چنین اهدافی کمی ضعیف بوده و توان چنین اقدامات بزرگی را ندارند.
صنعتی که در داخل کشور نتوانسته ضریب نفوذ خود را از 2 درصد بالاتر ببرد چگونه توان آن را دارد که فراتر از مرزها تأثیرگذار باشد. در حقیقت، سؤال اساسی برای این‌گونه اظهارات این است که آیا شرکت‌های بیمه گری اتکایی ایران، سرمایه کافی و دانش موردنیاز رادارند ؟ آیا این شرکت‌ها از تکنولوژی روز دنیا بهره می‌برند؟ فرض کنیم که شرکت‌های اتکایی ایرانی توان فنّاوری لازم رادارند اما با چه سرمایه مالی توان ارائه خدمات به کشورهای همسایه و پوشش ریسک آن‌ها رادارند؟
یکی از نکات مهم اینکه همچنان بیمه اتکایی در ایران در دستان بیمه مرکزی است و در برخی از موارد انحصار نیز برای برخی از شرکت‌ها وجود دارد که بقیه شرکت‌ها را توان خروج از این شرایط نیست. این شرایط توان رشد شرکت‌های دیگر را گرفته است
از طرف دیگر شرکت‌های بیمه با حمایت دولت و قوانین خاص توان ادامه حیات دارند. مثلاً در مورد بیمه کشتیرانی تنها توانستند داخل مرزهای آبی ایران به بیمه کشتی‌ها اقدام کنند و هنوز قادر نبودند چندان به خارج از مرزهای آبی بروند لذا تصور بر این است که شرکت‌های ایرانی تنها توان بیمه کردن کامیون‌های فعال در بخش واردات و صادرات خدمات ارائه کنند که آن‌هم در خارج از مرزهای ایرانی کمتر رخ می‌دهد و اختصاص به کامیون‌های ایرانی دارد و در خارج از مرزهای ایران بازاریابی جالب‌توجهی نداشتند.
یکی دیگر از مواردی که باید شرکت‌های بیمه در نظر داشته باشند مساله تحریم است. در حقیقت مشکلات تحریم هم بر مسائل مالی و هم بر انتقال تکنولوژی شرکت‌های بیمه ایرانی تأثیر گذاشته است. بیمه گری اتکایی در دنیای خارج با تعامل با شرکت‌های بزرگ دیگر رخ می‌دهد و تحریم تعامل با شرکت‌های دیگر را برای طرفهای ایرانی سخت کرده است. از طرف دیگر تعامل با دنیای خارج را برای شرکت‌های بیمه سخت‌تر کرده است و آن‌ها را در شرایط سختی برای تعامل با دنیا قرار داده است.
با توجه به موارد گفته‌شده اعم از انحصار بیمه گری اتکایی، نداشتن سرمایه لازم ، کمبود دانش کافی و همچنین تحریم‌های موجود این که شرکت‌های بیمه آرزوی دیپلماسی اقتصادی را در سر می‌پرورانند گویای آن است که این مدیران شرکت‌های بیمه بر فرازهای ابرهای خیال راه می‌روند و بهتر است که پای بر زمین نهاده و با توجه به شرایط موجود اقدام کنند.
