تنها یک روز تا پایان زمان قانونی تبلیغات انتخاباتی باقی مانده است. 24 ساعت تعیین‌کننده که اهمیتی به مراتب بالاتر از همه روزهای گذشته پیدا می‌کند. واپسین روز تبلیغات کاندیداها، روزی است که کمپین‌های هر یک تمام توان خود را برای پیروزی در این کارزار سخت و پیچیده به کار خواهند بست.
بانكداري ايراني - تنها یک روز تا پایان زمان قانونی تبلیغات انتخاباتی باقی مانده است. 24 ساعت تعیین‌کننده که اهمیتی به مراتب بالاتر از همه روزهای گذشته پیدا می‌کند. واپسین روز تبلیغات کاندیداها، روزی است که کمپین‌های هر یک تمام توان خود را برای پیروزی در این کارزار سخت و پیچیده به کار خواهند بست.
علیرضا صدقی در سرمقاله روزنامه ابتکار نوشت: هر یک از دو جریان حاضر در رقابت انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم راهبردی متفاوت را دنبال می‌کنند. استراتژی محوری اردوگاه اصولگرایان بر اقناع، تقویت باورپذیری و جلب اعتماد پایگاه سنتی آراء خود تمرکز دارد. به نظر می‌رسد این جریان چندان در پی جذب حداکثری رای‌دهندگان نیست. چرا که بیشتر سعی دارند تا پایگاه سنتی آراء خود را نگه داشته و با همان ظرفیت موجود وارد رقابت شوند. ادبیات رادیکال و تخریبی به کار گرفته شده توسط نمایندگان این جریان در مواجهه با دولتمردان حاضر در عرصه رقابت و سعی در تعمیق شکاف موجود و بازآفرینی دوگانه اصلاح‌طلبی ـ اصولگرایی از جمله شاخص‌هایی است که می‌تواند موید این مسئله باشد.
در سوی دیگر میدان، ائتلاف اصلاح‌طلبان ـ اعتدال‌گرایان حضور دارند. ائتلافی که تمام تلاش خود را مصروف حضور حداکثری واجدین شرایط رای‌دادن کرده است. نمونه بارز این تلاش را می‌توان در سخنان روز گذشته حسن روحانی در تبریز مشاهده کرد. روحانی در جمع مردم تبریز با اشاره به برخی از اقدامات بر زمین مانده در دولت یازدهم گفت: «من هیچ وقت نمی‌خواستم این کلام را بگویم، اما به شما مردم تبریز می‌گویم که بعضی چیزها با رای 51 درصد نمی‌شود. رای بالاتر، کارساز آن خواهد بود.»
عبارت به کار رفته توسط روحانی به روشنی مشخص می‌کند که چرا اردوگاه اصلاحات ـ اعتدال به دنبال حضور حداکثری در انتخابات است. اتخاذ چنین راهبردی نشان می‌دهد که اصلاح‌طلبان و اعتدال‌گرایان بیش از هر چیز بر ظرفیت‌های بالقوه و بالفعل سرمایه اجتماعی خود تکیه دارند. سرمایه‌ای که می‌تواند در بسیاری از منازعات سیاسی موجود در کشور، موضع بالادستی را به آن‌ها بدهد. نباید فراموش کرد که تنها مسیر ممکن برای حضور اصلاح‌طلبان و اعتدال‌گرایان در صحنه قدرت سیاسی کشور، بر مسیرهای انتخاباتی استوار است. به طور کلی اصلاح‌طلبان نمی‌توانند انتظار داشته باشند تا در نهادهای انتصابی حضور پیدا کنند و این مسئله اهمیت پیروزی قاطع در انتخابات را برای آن‌ها دو چندان می‌کند.
روحانی و تیم همراه او به خوبی آگاهند که در صورت پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری، مسیری سخت را در عرصه سیاست‌ورزی داخلی پیش رو دارند. در این مسیر بسیاری از نهادها و سازمان‌های انتصابی به دولت دوم روحانی روی خوش نشان نخواهند داد و سعی می‌کنند بیش از گذشته بر طبل اختلاف میان خود و دولت بکوبند. موضعی که همین حالا هم به روشنی قابل درک و حتی اندازه‌گیری است.
در چنین منازعاتی است که تفاوت‌های آشکاری میان رئیس جمهوری 51 درصدی با رئیس جمهوری 70 درصدی پدید خواهد آمد. هر چه سهم رای‌آوری رئیس دولت بالاتر برود، امکان و احتمال پیروزی در چانه‌زنی‌های بالادستی هم بالاتر خواهد رفت. نباید فراموش کرد که دولت خود را در بدنه قدرت، تنها یافته است در نتیجه راهی جز تکیه بر سرمایه‌های اجتماعی و وسعت بخشیدن به سبد آراء خود نخواهد داشت. اما جریان اصولگرایی، دوستان وثیق و متعددی در میان اصحاب قدرت دارد. نمایندگان این جریان قدری آسوده‌ترند. ملاک برای آن‌ها تنها پیروزی در انتخابات است. تعداد و درصد مشارکت‌کنندگان برای این جریان اهمیت چندانی ندارد. حتی پیروزی در دور اول یا دور دوم هم برای آن‌ها حائز اهمیت نیست. چرا که با توجه دوستانی که در سازمان‌های انتصابی دارند، خیالشان آسوده است که قرار نیست برخوردی با نهادهای تصمیم‌گیر انتصابی داشته باشند و این موضوع به معنی «تمرکز قدرت» در دست یک جریان خاص است و در صورت بروز این پدیده یکی از اصلی‌ترین عناصر «مردم‌سالاری» با تهدید جدی مواجه خواهد شد. عنصر پاسخگویی «نهاد قدرت» به بدنه اجتماع، قربانی اصلی خواهد بود.
در چنین اتمسفری است که اصلاح‌طلبان و اعتدال‌گرایان سعی دارند با تکیه بر همه ظرفیت‌ها و توان اجتماعی خود برنده رقابت انتخابات باشند و بتوانند در برابر حریف ـ که از قضا در دیگر عرصه‌های قدرت حضوری جدی دارد ـ دست بالا را داشته باشند.
*منبع: روزنامه ابتکار، 1396،2،26
نظر شما
