انتظار از رسانه در زمانه مرگ مخاطب

 نمایشگاه مطبوعات که این روزها به سیاق یک دهه گذشته جدا از نمایشگاه بین المللی کتاب در مصلای تهران برگزار می شود،امکانی را فراهم کرده است تا رسانه ها از نزدیک با برخی از مخاطبان خود ارتباطی مستقیم برقرار کنند و تبادل دیدگاه صورت گیرد.

مهران کرمی در سرمقاله ای نوشت:در این مطلب می خوانیم: رسانه به این دلیل رسانه یا مدیا نامیده می شود که واسطه و انتقال دهنده پیام و خبر از مبدا به مقصد و از تولید کننده به مخاطب است . در یک نظام اطلاع رسانی بسامان و امروزین، این تبادل دوسویه است و در واقع واکنش مخاطب به یک پیام می تواند خود پیامی دیگر بیافریند یا مقام و مسئولی که پیامی را از رسانه منتقل می کند دوباره می تواند با دریافت واکنش های مخاطبانش گیرنده پیام شود.

نمایشگاه مطبوعات از این جهت این فرصت را به طور بالقوه ایجاد می کند تا ارزیابی نسبتا دقیقی از کارویژه رسانه و مطبوعات به دست آید. برداشت از شرایط کنونی کشور و حال و روز جامعه مطبوعاتی متاسفانه مبین واقعیاتی است که ضعف کارکرد مطبوعات را نشان می دهد، چنان که در نمایشگاه مطبوعات شاهد آمد و رفت هایی هستیم که بعضا فلان مقام سیاسی یا مدیر اجرایی به نمایشگاه می آید با این هدف که عکس یا خبری از او در یک رسانه خاص چاپ شود.

برای مطبوعات البته کارویژه نمایشگاه به گونه دیگری است. معمولا فضای نمایشگاه مطبوعات فرصتی را در اختیار روزنامه نگاران، خبرنگاران و مدیران مطبوعاتی قرار می دهد تا همدیگر را پس از مدت ها دوری از هم ببینند و به اصطلاح مکانی است برای دید و بازدید و دورهمی مطبوعاتی ها. تا اینجای ماجرا شاید نتوان خرده زیادی به کارویژه نمایشگاه مطبوعات گرفت و بلکه این شو مطبوعاتی برای رسانه و تولید کنندگان پیام امری مثبت است. اما مهم ترین ایرادی که در نمایشگاه دیده می شود و البته متوجه نفس نمایشگاه نیست این واقعیت تلخ است که متاسفانه مدت ها است مطبوعات ایران مخاطبان خود را از دست داده اند.

بنا به آمارها کل تیراژ مطبوعات ایران آماری در حدود 800 هزار است که در سال 79 یک روزنامه به تنهایی و البته در مدت کوتاه چند هفته ای چنین شمارگانی داشت و تا همین چند سال پیش برخی روزنامه ها شمارگانی نیم میلیونی را به رخ دیگران می کشاندند. دوست داشته باشیم یا نه بی رونقی و سکوت دامن مطبوعات ما را گرفته و نداشتن مخاطب عملا مرگ مطبوعات را نیز رقم زده است. عوامل هر چه باشد واقعیت تلخ این است که مطبوعات با تنفس مصنوعی و توجه دولت به حیات نباتی خود ادامه می دهد. شاید چنین به نظر برسد که رسانه های نوپدید و مجازی عرصه را بر مطبوعات تنگ کرده اند ولی اولا این رسانه ها و شبکه های نوظهور نیز بسیاری از پیام ها و محتوای خود را از همین مطبوعات می گیرند و مرگ بالینی مطبوعات دیریازود شبکه های مجازی را از محتوا خالی می کند.

ثانیا سندیت و اعتباری که مطبوعات دارند ظرفیتی است که هنوز بسیاری را به ماندن در این عرصه ترغیب می کند لیکن باقی ماندن در این فضا نیازمند حمایتی نه از جنس مالی که تضمین های قانونی برای صیانت از آزادی بیان است. شفافیت و صداقتی که متولیان نمایشگاه بیست و دوم از مطبوعات انتظار دارند در گروه زمینه سازی برای کم هزینه کردن شفافیت سازی و صداقت است. زیرا که حیات مطبوعات در گرو اعتماد مخاطب است و آن چیزی که مرگ مخاطب را رقم زده بی اعتمادی به کارکرد مطبوعات در شفاف سازی و اطلاع رسانی روشن و صادقانه است.

*منبع: روزنامه ابتکار،19 آبان 1395