رنج بزرگ جامعه مطبوعاتی ایران 'آماتوریسم' حاکم شده برآن است. این وضع تنها مربوط به مدیران آن نیست بلکه بدنه مطبوعات کشور از این آفت دامن گستر، نحیف و نحیف تر شده است.
خبرگزاری خبرآنلاین در یادداشت روز یکشنبه نوشت: رنج بزرگ جامعه مطبوعاتی ایران 'آماتوریسم' حاکم شده برآن است. این وضع تنها مربوط به مدیران آن نیست بلکه بدنه مطبوعات کشور از این آفت دامن گستر، نحیف و نحیف تر شده است.
در این یادداشت به قلم جلال خوش چهره آمده است: اگر روزگاری رنج این بود که بخش بزرگی از مدیران مطبوعات را اشخاص غیر رسانه ای با نگرش های هدفمند پر کرده اند، امروز با صراحت باید پذیرفت که این آفت تا بدنه تحریریه ها شیوع پیدا کرده است.
تقلیل گرایی در مطبوعات چنان شده که حرفه سخت خبرنگاری به کاری آسان تبدیل شده است. باورها و کنش ها تا میزان تصور مدیران بیگانه با کارویژه های رسانه تنزل یافته است. اکنون شمار مدعیان این حرفه از ظرفیت کارامدان واقعی پیشی گرفته است.
روزنامه نگاری ایرانی با خطر جوانمرگی روبرو ست. مدیریت ها و کارگزاری ها در رسانه ها شبیه اداراتی شده که کارکنانش تنها به ارتقاء مقام و عنوان می اندیشند و پاداش های اداری بر هرنوع تأثیرگذاری بر محیط پیرامونی ترجیح دارد. خیل مدیران مسئول و سردبیران و صاحب نظران مدعی، کمترین فضا را برای برجستگی 'خبرنگار' باقی گذاشته است. کافی است به پشتوانه روابط، چند صباحی در تحریریه یکی از رسانه ها امرار معاش کرد و آنگاه در اندازه یک مدعی ششدانگ از هر آنچه هست سهم خواهی کرد.
در اینجا ملاک و معیار سنجش میان مدعیان، همان حضور نباتی در فضایی است که در صورت وجود ضوابط ، اعضای آن بدون دانش و تجربه آموزی نمی توانند در قامت خبرنگار دیده شوند.
اگر آماتوریسم بر رسانه های ما سایه انداخته، یک عامل آن مدیریت های تحمیل شده برآن است اما دلیل دیگر، تن دادن نیروهایی است که در برون رفت از این وضع نه تنها کمترین تلاش را دارند بلکه شوربختانه با آن سازگاری می کنند.
جامعه مطبوعاتی کشور برای خلاصی از آماتوریسم لازم است در خدمت به بازخوانی این حرفه 'سهل و ممتنع' همت کنند تا به این وسیله جایگاه خود را دیگر بار نزد خود و دیگران بازسازی کنند. در این مسیر لازم است در محیط مطبوعات، اندکی( فقط اندکی) سخت گرفت تا نیروی رسانه ای برای پیشبرد خود وادار به تلاش شود. تنها در این صورت است که خبرنگاران و مدعیان بالا و پایین آن می توانند در قضاوتی اخلاقی خود را بسنجند.
مشکل روزنامه نگاری آماتور، زندانی بودن در حلقه ترس، حسادت و سوء ظن متقابل است. از این رو آماتورها نه می توانند به خوانندگان خود بیاموزند که چگونه بخوانند و نه خود می توانند خواست هایشان را حتی در بدیهی ترین مباحث صنفی با هم سازگار کنند. روزنامه نگاری آماتور وقتی نمی تواند در قالبی حرفه ای، اخلاقی با چارچوب معلوم، حقوق صنفی خود را تعریف و دنبال کند، هرگز قادر به تحقق آرمان های بزرگتر نخواهد شد.
شجاعانه باید پذیرفت که روزنامه نگاری ایرانی دچار آفتی شده که علاج آن تنها با همت تمام فعالانش ممکن است. باند بازی و جزیره نگری در این کار چاره نیست.
منبع: خبرگزاری خبرآنلاین / 28 شهریور 95
نظر شما
