آن چه اهمیت عباس کیارستمی را چندین برابر می کند، فرای جوایز مهم و اظهارنظرهای هنرمندان برجسته جهان درباره اوست.
روزنامه همدلی در شماره چهارشنبه 27 مرداد در یاداشتی به قلم فاضل ترکمن نوشت: آن چه اهمیت عباس کیارستمی را چندین برابر می کند، فرای جوایز مهم و اظهارنظرهای هنرمندان برجسته جهان درباره اوست.
در این مطلب می خوانیم: دوربین سهل و ممتنع کیارستمی «رویایِ زندگی» را به تصویر می کشد، اگر حتی داشتن یک «زندگیِ رویایی» در پرانتزهای بزرگ سیاسی و اجتماعی، مخدوش و دور از دسترس باشد. وقتی برای رسیدن به «خانه ی دوست» راهی چنان طولانی، اما سرشار از سلامت و زیبایی را به تصویر می کشد، برای به دست آوردن یک زندگیِ رویایی از ما انتظار بیشتری دارد.
سینمای عباس کیارستمی، سینمای زندگی است، از «طعم گیلاس» و روایت آن مرد از خودکشی نافرجام خودش تا «مثل یک عاشق» و پیرمردی که زندگی را، حتی زندگی فروخته شده یک فاحشه را امنیت می بخشد. سینمای کیارستمی، سینمای زندگی و سینمای آموختن «شیرینِ زندگی کردن» است؛ حتی به متهم، به حسین سبزیان که عاشق محسن مخملباف و سینمای اوست، اما باید عاشق خودش و زندگی خودش بشود.
فیلم «شیرین» اما شیرین ترین سینمای زندگی کیارستمی است، اگرچه منتقدان داخلی و خارجی کمتری دوستش دارند. من اما تصویری گسترده از نگاه ها، واکنش ها، اشک ها و لبخندهای زنانِ ایران، زنانِ سینمای ایران را در شیرین می بینم که مثل یک یادگاری بزرگ از زندگی است.
ثبت یک یادگاری از زندگی با نگاه های غم انگیز و شادمان آدم هایش... با یک پایان بندی بی نظیر. فیلم «شیرین» با بی تفاوتی شقایق فراهانی آغاز و با اشک های حمیده خیرآبادی که از لبخند مونالیزا کشیدنی تر است- به پایان می رسد. اشک هایی نه برای مُردن، بلکه برای زندگی...
*منبع: روزنامه همدلی، 27 مرداد 1395
نظر شما
