این دیدگاه که هر چه بکنیم یا نکنیم، روحانی رأی می آورد؛ پس نیازی به حمایت جدی تشکیلاتی از او نیست، پذیرفتنی نخواهد بود ، به طور خلاصه آقای روحانی بدیلی در دوره آینده ندارد؛ اما این به معنای حمایت نکردن از ایشان نیست.
سایت خبری تحلیلی تدبیر 24 به بررسی پایگاه کاربرد دو اصطلاح «عبور از روحانی» و «چک سفیدامضا»به قلم احمد شیرزاد پرداخته و می افزاید : این دیدگاه که هر چه بکنیم یا نکنیم، روحانی رأی می آورد؛ پس نیازی به حمایت جدی تشکیلاتی از او نیست، پذیرفتنی نخواهد بود ، به طور خلاصه آقای روحانی بدیلی در دوره آینده ندارد؛ اما این به معنای حمایت نکردن از ایشان نیست.
در ادامه این مطلب می خوانیم : در هفته های اخیر دو اصطلاح وارد ادبیات سیاسی کشور شده است. اصطلاح نخست «عبور از روحانی» است. در این مدت از دوستان زیادی پرسیدم که کدام چهره اصلاح طلب این موضوع را مطرح کرده؛ اما ریشه خاصی پیدا نکرده ام.
مشخص است که این اصطلاح ساخته و پرداخته رقبای اصلاح طلبان است؛ درست مانند دوران اصلاحات که «عبور از خاتمی» از سوی یک دانشجو مطرح شد؛ اما صدها بار جناح راست آن را در سر ما زد که تندروهای شما به دنبال عبور از رهبر جریان اصلاحات هستند. اصطلاح دوم، «چک سفیدامضا» است.
اینکه نباید چنین چکی را به دست آقای روحانی داد! همه می دانیم در دنیای انسانی که همه ما امکان خطا و لغزش داریم، اساسا چک سفید امضا را نباید به دست هیچ کس داد. مسئله اینجاست که حمایت از آقای روحانی به معنای تأیید همه مواضع فعلی یا مواضع او تا آخر عمر نیست که تعبیر به چک سفید شود؛ اما وقتی جریانی از حمایت قاطع از یک نامزد سخن می گوید؛ یعنی ترجیح قطعی خود را بیان می کند و دکتر روحانی ترجیح قطعی اصلاح طلبان و ترجیح قطعی همه جریان های سیاسی دلسوز کشور به جز یک گروه خاص پرسروصدا در میان اصولگرایان است.
روشن است که حمایت قاطع از افراد یا یک جریان سیاسی، حق انتقادکردن یا نظر متفاوت داشتن را از هواداران سلب نمی کند. این دیدگاه که هر چه بکنیم یا نکنیم، روحانی رأی می آورد؛ پس نیازی به حمایت جدی تشکیلاتی از او نیست، پذیرفتنی نخواهد بود. به طور خلاصه آقای روحانی بدیلی در دوره آینده ندارد؛ اما این به معنای حمایت نکردن از ایشان نیست.
اصلاح طلبان نه امکانی برای حضور جدی تر برای دوره آینده دارند و نه مصالح ایجاب می کند که مقابل ایشان نامزدی معرفی کنند. ممکن است برخی در دل خود رؤیاهایی داشته باشند؛ اما فراموش نکنیم در دوره گذشته که دکتر عارف نامزد اصلاح طلبان بود، ترجیح این جریان به سمتی رفت که از روحانی حمایت کنیم.
همان استدلال ها کماکان سر جای خود باقی است؛ اما در جبهه مقابل هم برخی طیف ها به طور رسمی، متحد و مؤتلف دولت هستند. بین طیف خاص ضد دولت نیز هیچ نامزد جدی ای برای به صحنه آوردن دیده نمی شود. در انتخابات سال ٨٤، یک طیف خاص از دو سال قبل، احمدی نژاد را به عنوان یک پدیده در شهرداری و دقیقا برای ریاست جمهوری به صحنه آورده بود.
در دوره گذشته نیز از یک سال و اندی قبل بسیاری از ناظران با توجه به آب و تاب دادن نشریات بسیار زیاد طیفی خاص به مذاکرات بی حاصل هسته ای، احتمال مصرف داخلی داشتن آن برای انتخابات ریاست جمهوری یازدهم را پررنگ می دانستند و همان هم شد. امروز و در فاصله ٩ ماه مانده تا انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم هرچه به اکناف و اطراف نگاه می کنیم، جناح راست پدیده خاصی به عرصه نیاورده است. چهره هایی مانند جلیلی، قالیباف یا محسن رضایی ممکن است به عرصه بیایند؛ اما بسیار بعید است نتیجه متفاوتی نسبت به گذشته بگیرند و چنته جریان خاص، کاملا از نامزد رأی آور تهی است.
حال این سؤال مطرح است که آنان چه می کنند و ما چه کنیم؟ کاری که جریان خاص انجام می دهد، تضعیف روحانی و تضعیف مشارکت عمومی است. شاید برخی کاندیداهای قومیتی، اقوامی را برای ریزش آرای روحانی به صحنه بیاورند تا نه تنها مانع بالارفتن آرای او از مرز ٢٠ میلیون شوند؛ بلکه رأی ١٩ میلیونی دوره قبل را نیز بتراشند. رئیس جمهورشدن روحانی با ١٢ میلیون رأی یعنی از فردای انتخابات دوازدهم، تیرهای بلا را می توان به سوی او نشانه گرفت!
اتفاقات اخیر درماجرای خلف وعده برخی افراد در ماجرای فراکسیون امید مجلس یا عملکرد برخی منتسبان به دولت و اعضای کابینه، اما و اگرهایی را برای برخی هواداران اصلاحات به ویژه نیروهای جوان تر به وجود آورده است. در توضیح به آنها باید گفت بر اثر فضای مسمومی که همان طیف خاص در کشور ایجاد کرده است، ایران از به کارگیری بخش درخور توجهی از نیروهای شاخص و توانای اجرائی خود به ویژه در مدیریت میانی محروم شده است.
امروز وقتی یک رئیس دانشگاه قرار است انتخاب شود، با وجود اینکه شخصیت های متعدد محبوب و دارای صبغه اجرائی در آن دانشگاه حاضر هستند؛ اما متأسفانه انتخاب به تعدادی کم محدود می شود. همه جا به همین صورت است. این مدیران و استادان توانمند اما با خشوع، تواضع و کرامت، از کسانی که فعلا فضا برای آنان مهیاست، حمایت می کنند.
مشکل اینجاست که ناگهان امر بر افرادی که فعلا فضا برای آنان مهیاست، مشتبه می شود که گویی مادر روزگار بهتر از آنان نزاییده است! این مسئله آثار سیاسی خود را به بار آورده و شازده هایی در این میان پدید می آیند که فکر می کنند توانایی ویژه ای دارند.
اصلاح طلبان حتما در فضای مناسب تر، خیلی کارهای متفاوتی می توانستند انجام دهند؛ اما ما درحال حاضر صادقانه باید اعتراف کنیم بخشی از شرایط ما شرایط قدرت نیست که با نیروهای شاخص، توانمند و محبوب خود وارد صحنه های مختلف شویم؛ حتی در مجلس ششم هم که اوج اقتدار اصلاحات بود، نیروهایی داشتیم که به جای مراقبت از حریف باید مراقب گل به خودی آنها می بودیم؛ پس برخی اتفاقات فعلی، امر تازه ای نیست و با لحاظ کردن مجموع شرایط، وارد این صحنه شده ایم.
منبع : سایت خبری تحلیلی تدبیر 24
نظر شما
