دولت در ایران، مانند کثیری از نظام‌های سیاسی مشابه، درگیر خلق و توزیع حجم گسترده و متنوعی از رانت‌هاست و با بهره‌گیری از منابع عمومی و امکانات و فرصت‌های مشترک و ملی به حمایت از گروه‌ها و اقشار، لایه‌ها و بخش‌های مختلف و متنوعی از جامعه دست می‌یازد. ضمن آنکه خود نیز به‌عنوان یک کنشگر رانتیر با حداقل تلاش و زحمت از یک منبع مهم رانت یعنی «منابع نفتی» برخوردار است.