کارگردان فیلم "بن بست وثوق" گفت: این فیلم به صورت موشکافانه به رابطه دو شخصیت اصلی با بازی "امین تارخ" در نقش رضا و "هانیه توسلی" در نقش لیلا می پردازد. این دو شخصیت بعد از سال ها با هم مواجه می شوند و بعد از این مدت می خواهند گذشته را جبران کنند.
حمید کاویانی نویسنده و کارگردان فیلم "بن بست وثوق" در گفت و گو با میزان، درباره چگونگی شکل گیری این اثر گفت: "بن بست وثوق" یک درام شخصی بر پایه بخشش است و به صورت موشکافانه به رابطه دو شخصیت اصلی با بازی "امین تارخ" در نقش رضا و "هانیه توسلی" در نقش لیلا می پردازد. این دو شخصیت بعد از سال ها با هم مواجه می شوند و بعد از این مدت می خواهند گذشته را جبران کنند.
وی در این راستا ادامه داد: تا بخشی از داستان نمی دانیم این دو شخصیت چه نسبتی دارند و من تا اجرای عموم این راز آلودگی را حفظ می کنم تا مخاطب رفته رفته در فیلم با این رابطه آشنا شود. فیلم با 18 دقیقه سکوت آغاز می شود و این کاملاً خطرناک است و شاید به ذائقه مخاطب امروز سازش نداشته باشد اما من این خطر را برای سینما به جان خریدم.
این کارگردان سینما با تاکید بر تازه بودن داستان فیلم اضافه کرد: من در این فیلم سعی کردم با سکوت عواطف و صفات شخصیت ها را بیان کنم. فیلم عاری از خشونت و هیجانات اضافی است و بیشتر اثر در فضایی شاعرانه سپری می شود و زبانی دگرگون از سینمای امروز ما را رقم خواهد زد.
وی در مورد نوع و جنس موسیقی "بن بست وثوق" تصریح کرد: درخصوص موسیقی در این درام عاشقانه، من ترجیح می دادم موسیقی را یا نشنویم و یا اینکه موسیقی به اثر کمک کند. ما در فیلم صرفاً چند ترانه نوستالژیک برای هر دو شخصیت را می شنویم اما موسیقی متن در خدمت کار بوده و به اتمسفر و یا همان فضای اثر کمک می کند و سعی بر برانگیختن مخاطب به صورت جداگانه ندارد. تمام سعی ما در موسیقی این اثر دوری از سانتیمانتالیسم در بخش شنیداری اثر است.
کاویانی سینمای ایران را درگیر جریان مرسوم سینمای اجتماعی خواند و افزود: من واقعاً احساس می کردم جای چنین قصه هایی در سینمای ما خالی است. طی چندین سال گذشته تعداد زیادی از فیلم ها همگون ساخته می شوند. در اکثر این کارها تشابهات فراوانی وجود دارد و حتی در بازیگران هم تشابهاتی از بازیگران روی بورس وجود دارد.
وی بر تنوع در داستان را نیاز امروز مخاطب ایرانی دانست و خاطرنشان کرد: در این فیلم سعی شد تا به قصه ای بدیع پرداخته شود تا اینکه ما هم به جریان مرسوم سینمای اجتماعی حال حاضر سینمای ایران پیوند بخوریم. مخاطب به تنوع نیاز دارد و تلاش من نیز آوردن داستان و درامی تازه در سینمای ایران بود.