اولین مدال المپیک برای بانوان ایرانی، نمی توانست در ورزشی جز تکواندو به دست بیاید. گویی این مدال برنز، نه فقط به مبارزه یک دختر جوان ایرانی در زمین مسابقه، بلکه به مجموعه مبارزات زنان ایرانی در عرصه های ورزشی تعلق گرفت که سال ها بی هیچ امکانات و بودجه ای جنگیدند و انگیزه و امیدشان را از دست ندادند.
روزنامه اطلاعات در یادداشتی نوشت: اولین مدال المپیک برای بانوان ایرانی، نمی توانست در ورزشی جز تکواندو به دست بیاید. گویی این مدال برنز، نه فقط به مبارزه یک دختر جوان ایرانی در زمین مسابقه، بلکه به مجموعه مبارزات زنان ایرانی در عرصه های ورزشی تعلق گرفت که سال ها بی هیچ امکانات و بودجه ای جنگیدند و انگیزه و امیدشان را از دست ندادند.
در ادامه این یادداشت که در شماره شنبه 30 مرداد به قلم ارمغان زمان فشمی، انتشار یافت می خوانیم: البته بسیاری از زنان ورزشکار دنیا کارشان را به اصطلاح از زمین های خاکی و بدون پول و امکانات آغاز کردند و از فقر و گمنامی به سکوهای قهرمانی رسیدند، اما دست کم کسی تلاششان را دست کم نگرفت و برایشان حرف و حدیث نساخت. نماینده مجلس شان ادعا نکرد که دویدن زن تحریک کننده است و صورت خوشی ندارد.
شوهر هیچ کدام به بهانه ایفای نقش مادری در نگهداری از فرزند، مانع شرکت آنها در مسابقات بین المللی نشد. کسی نگفت زن باید فرزند بیاورد، نه مدال. گوینده ورزشی تلویزیونشان، آنها را به بی غیرتی متهم نکرد. کسی به آنها نگفت فضیلت شما در این نیست که لگدپرانی کنید و مدال بیاورید.به جای مربی، رئیس فدراسیون با آنها به مسابقات اعزام نشد. کسی خستگی را به تنشان باقی نگذاشت.
زنان ایرانی به دلیل التزامشان به حفظ حجاب اسلامی، از شرکت در مسابقات برخی از رشته های ورزشی خودداری کردند و در باقی رشته ها که منعی برای حضورشان نبود، همیشه باید یک پله قویتر از رقیبشان ظاهر می شدند تا جبران آزادی عمل بیشتر آنها را بکند.
فوتبالیست ها و فوتسالیست های زن ایرانی، نه فقط از نظر حقوق و پاداش هرگز قابل مقایسه با هم رشته ای های مرد خود نبودند و نیستند، بلکه در مظان اتهامات گوناگونی هم قرار گرفتند که لابد با روی آوردن آنها به ورزش مردانه و خشنی مانند فوتبال، توجیه می شود.
زنان تیرانداز با رویای کسب یک مدال خوشرنگ، با تفنگ های بدون فشنگ تمرین کردند و در مقابل سنگ اندازی ها و انگ خوردن ها کم نیاوردند.
کیمیا علیزاده، تکواندوکای 18 ساله کشورمان با وجود همه انکارها، در المپیک ریو کاری کرد کارستان؛ اما نباید فراموش کنیم که این پیروزی در چه شرایطی به دست آمده است. شاید اگر کیمیای وجود زنان ورزشکارمان را زودتر از اینها قدر می دانستیم، امثال «راحله آسمانی»- تکواندوکای نروژی ایرانی الاصل- هم رحل اقامت در یک کشور خارجی نمی افکند و همچنان برای برافراشتن پرچم کشور خودشان تلاش می کرد.
*منبع: روزنامه اطلاعات،30مرداد 1395
نظر شما
