تاریخ‌نگار و پزشک ایرانی رشیدالدین فضل‌الله همدانی در کتاب جامع التواریخ بیان کرده است که چینی‌ها از اثر انگشت برای تشخیص هویت هم استفاده می‌کرده‌اند.
این اثر انگشت برای اولین بار توسط «ویلیام جیمز هرشل» در سال ۱۸۵۹ ثبت شده است. قرن‌ها پیش از میلاد مسیح، کوزه‌گران چینی از اثر انگشت شست خود جهت مشخص نمودن کوزه‌ها و آثارشان استفاده می‌کردند. تاریخ‌نگار و پزشک ایرانی «رشیدالدین فضل‌الله همدانی» در کتاب جامع التواریخ بیان کرده است که چینی‌ها از اثر انگشت برای تشخیص هویت هم استفاده می‌کرده‌اند.
وی در ادامه ذکر می‌کند که تجربه نشان داده که اثر انگشت دو نفر کاملاً شبیه هم نیست. کتاب‌ها و متون یافته شده در کاوش‌های باستانی چین، عمدتاً دارای مهری سفالینه منقش به اثر اتگشت پدیدآورنده کتاب بوده است. در هزاره دوم پیش از میلاد نیز در کاوش‌های بابل٬ به لوح‌های گلی مربوط به ثبت اثر انگشت افراد اشاره شده است.
با ابداع کاغذ و ابریشم در چین، قراردادهای رسمی با فشردن دست بر روی اسناد مهر می‌گردید. ۸۵۰ سال قبل از میلاد یک بازرگان عرب با نام ابو زید حسن شاهد رسمیت یافتن اسناد وام‌ها در چین بوده‌است.
تا سال ۷۰۲ قبل از میلاد، ژاپنی‌ها نیز از روش چینی‌ها برای رسمیت بخشیدن به اسناد استفاده می‌کردند. در این زمان در ایران نیز از اثر انگشت شست برای مهر نمودن اسناد استفاده می‌کردند. همچنین بر دیوار مقبره‌های باستانی مصر و یونان نیز آثار انگشت یافت شده‌است.
در سال ۱۶۸۴ اولین مستند جالب توجه در زمینه انگشت‌نگاری در جهان غرب توسط دکتر «نهمیا گرو» انگلیسی که بر پایه علوم پزشکی نوشته شده بود، به چاپ رسید.
درسال ۱۸۵۸ «ویلیام هرشل» افسر ارشد ارتش انگلیس که مامور خدمت در کمپانی هند شرقی در بنگال هندوستان بود، به تقلید از کارفرمایان هندی، در تنظیم اسناد و عقد قراردادها از کارگران و افراد طرف معامله اثر انگشت می‌گرفت تا آن‌ها خود را موظف به رعایت تعهدات خویش بدانند. «هرشل» همچنین تمایل به گرفتن انگشت‌نگاری از زندانیان داشت. دانمارک در سال ۱۹۰۲ به عنوان نخستین کشور، انگشت‌نگاری را به منظور تشخیص هویت به کار گرفت./خبر آنلاین
نظر شما
