ادبیات پیوند دهنده گرایش‌ های مختلف

به گزارش خبرنگار ایسنا-منطقه اصفهان، این شاعر ترک زبان متولد تبریز که زاده 1285 بوده، در 27 شهریور 1367 به دیار باقی شتافت. شاید بتوان یکی از وجوه برجسته شهریار را سرودن شعر به هر دو زبان فارسی و ترکی دانست. این‌که او به هر دو زبان شعر سروده را می‌توان به فال نیک گرفت و از آن برای نشان دادن پیوند تاریخی و همیشگی قومیت‌های مختلف در پهنه گسترده آب و خاک ایران زمین به شمار آورد.

مگر نه این‌که یکی از کاربردهای ادبیات در هر سرزمینی باید در جهت قوام بخشیدن هرچه بیشتر مابین قومیت‌ها و افکار و عقاید مختلف باشد بنابراین برای چهل سال اخیر در عرصه شعر شاید به جرأت کمتر شاعری یافت می‌شود که این وجه تمامیت‌گرایی را بتوان در او سراغ گرفت.

چرا که با وجود همه التهابات سیاسی، اجتماعی و فرهنگی به وجود آمده در این چهار دهه اعم از انقلاب اسلامی، جنگ و مشکلات عدیده بعد از آن، برجای ماندن هنرمندی که بتواند در تمامی عرصه‌ها و برای اکثر سلایق حرفی برای گفتن داشته باشد و به نوعی پیوند‌دهنده گرایش‌های مختلف شود را باید غنیمت شمرد و به راستی که شهریار را همه با نگاه‌های متفاوت به مقوله فرهنگ و کارکرد آن، می‌پسندیدند و قبول داشتند.

شهریار را از آن روی که هم برای رزمندگان جنگ تحمیلی شعر می‌سرود و هم زیباترین عاشقانه‌های شعر ترکی و فارسی را در قالب‌های متفاوت (قصیده، مثنوی، غزل، قطعه، رباعی و شعر نیمایی) ارائه می‌کرد، می‌توان نمادی از «تساحل و مدارا» در ادبیات فارسی دانست و این خود بزرگ‌ترین تمایز میان او با دیگرانی در عرصه شعر و داستان به حساب می‌آید.

دیگرانی که با تندروی‌های خود – به هر سو و جهتی که می‌خواهد باشد – باعث کم‌رنگ و کم‌رنگ‌تر شدن وحدت در میان اهالی قلم شده‌اند و این خود بیشترین آسیب را در این عرصه در سالیان اخیر به ادبیات ایران وارد آورده است.

شاید بتوان نوع نگاه شهریار و بلند نظری او را به ادبیات، شعر و گسترده بودن دیدش را از حلقه‌های مفقوده اوضاع نا بسامان این روزهای ادبیات‌مان دانست. شاید بتوان «روز ملی شعر و ادب فارسی» را، «روز ملی شعر و ادب ایرانی» دانست و انتخاب شهریار را نشانه‌ای برای قوی‌تر کردن هرچه بیشتر رابطه میان قومیت‌های ایرانی به حساب آورد چرا که همواره در طول تاریخ این فرهنگ و ادبیات بوده است که هر گاه در مسیر صحیح خود گام برداشته در بزنگاه‌های تاریخی نجات‌بخش سرزمین‌ها، ملت‌ها و کشورها شده است.

از مهم‌ترین آثار شهریار می‌توان به منظومه ترکی «حیدر بابایه سلام» اشاره کرد که از مهم‌ترین آثار ادبی ترکی آذربایجانی به شمار می‌رود و در زمینه آثار به زبان فارسی هم سروده‌های مذهبی هم‌چون «علی ای همای رحمت» و «آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا» که وجه تغزلی بیشتری دارد شناخته شده است، که این خود نشان از گستردگی فعالیت‌های شعری اوست، نمودی از وحدت و اتحاد.