وجه تمایز آقای روحانی با بنی‌صدر خود را در چندین اصل بنیادین نشان خواهد داد. در حوزه اندیشه دکتر روحانی از تبار اندیشه امام و از رهروان راه اوست، در حالی که بنی‌صدر از تبار اندیشه غرب است.
وجه تمایز آقای روحانی با بنی‌صدر خود را در چندین اصل بنیادین نشان خواهد داد. در حوزه اندیشه دکتر روحانی از تبار اندیشه امام و از رهروان راه اوست، در حالی که بنی‌صدر از تبار اندیشه غرب است.
رضا صالحی امیری وزیر‌فرهنگ و ارشاد اسلامی در یاددداشتی در روزنامه آرمان با اشاره به تمایز تبار فکری روحانی با بنی‌صدر نوشت: دکتر روحانی از تبار روحانیت و فرزند حوزه و فقاهت است و بنی‌صدر از تبار اندیشه لیبرالیستی است. دکتر روحانی در کنار شهید بهشتی، مطهری و هاشمی، اما بنی‌صدر در کنار منافقین و ضدانقلاب تعریف می‌شود.
دکتر روحانی اولین کسی بود که حضرت امام را «امام» نامید، در حالی که بنی‌صدر اولین کسی بود که در مقابل امام ایستاد. دکتر روحانی در پیش از انقلاب برای پیروزی انقلاب و حین و پس از پیروزی در دفاع از آرمان‌های امام و ملت با تمام توان و ظرفیت جهاد می‌کرد؛ بنی‌صدر در شکل‌گیری انقلاب اسلامی هیچ نقش موثری ایفا نکرد، بلکه با کمترین تغییر شرایط، فرار را بر قرار ترجیح داد. همان زمانی که بنی‌صدر درخدمت منافقین به ناامن‌سازی کشور دامن می‌زد، روحانی باتمام توان به امنیت مردم می‌اندیشید. دکتر روحانی در اندیشه فقهی و اخلاقی در چارچوب تفکر علوی و اندیشه نبوی حرکت می‌کند، در حالی که بنی‌صدر با اندیشه لیبرالیستی و غربی حرکت می‌کرد. تیم همکاران دکتر روحانی از صادق‌ترین و وفادارترین نیروهای انقلاب و با تمام توان در خدمت مردم بوده و هستند، در حالی که بنی‌صدر دارای یک تیم بی‌هویت و معلوم‌الحال بود. تمام اندیشه فکری و ذهنی دکتر روحانی مبتنی بر حرکت در چارچوب مردمسالاری دینی و استقرار نظام اسلامی در دنیای پرتلاطم امروز می‌باشد، در حالی که بنی‌صدر دغدغه انقلابی و دینمداری نداشت. دکتر روحانی به‌عنوان یکی از صاحبان انقلاب اسلامی شناخته می‌شود، در حالی که بنی‌صدر وامدار و خوشه‌چین انقلاب بود.
بنابراین چنین تشبیهی مع‌الفارق و فاقد هرگونه استدلال عقلی، فلسفی و اعتقادی است. در حقیقیت وجه تمایز دکتر روحانی و بنی‌صدر به خاستگاه گفتمانی آنان باز می‌گردد. خاستگاه سیاسی روحانی مبتنی بر اندیشه سیاسی امام، حاکمیت اندیشه ولایت فقیه، حفظ و گسترش مردمسالاری دینی و تداوم سرمایه اجتماعی است و از این منظر هرگونه تشابهی میان این دو، فاقد استدلال عقلی و بی‌پایه می‌باشد. بنی‌صدر برای تداوم حیات سیاسی به غرب و منافقین پناه برد، در حالی که روحانی به امام، رهبری و مردم پناه می‌برد. عده‌ای قلیل و خودسر تخریبگر باید بدانند میان خودجوش و خودسر فاصله از راه به بیراهه است، فاصله از خدمت تا خیانت است. شگفت‌انگیز است که در روزی که رژیم صهیونیستی و جنایاتش باید محکوم شود، جماعتی قلیل، بهانه‌ای برای بیگانگان مهیا کردند که همواره سعی داشته‌اند تاثیر شعارها و راهیپمایی باشکوه روز قدس را کمرنگ کنند.
مردم و بالاخص جوانان عزیز، نیک می‌دانند که توهین به منتخب ملت، توهین به شعور مردم است. روحانی رئیس‌جمهور همه مردم ایران است و توهین به او که اینک نماد مردمسالاری دینی در کشور محسوب می‌شود، خشکاندن نهال دموکراسی در ایران است.
*منبع: روزنامه آرمان؛ 1396،4،3
نظر شما
