توافقنامه پاریس ابزاری برای محدودیت توسعه کشور

از دید کشورهای توسعه یافته توافقنامه پاریس ابزاری است که قدرت رقابت رقبای آینده مخصوصا ایران را به عنوان دارنده منابع عظیم نفت کنترل خواهد کرد و لازم است که اعضای شورای نگهبان با بررسی این قانون زمینه محدودیت صنعت نفت و گاز را برطرف نمایند.

به گزارش تسنیم، با توسعه صنعت  نفت و گاز و استخراج و تولید این ماده باارزش، سال‌های باقیمانده تا پایان منابع فسیلی رو به کاهش است. بنابر گزارش شرکت بریتیش پترولیوم در سال 2016 خاورمیانه تا 70 سال آینده با اتمام منابع نفت و گاز روبرو خواهد شد. اما این میزان برای کشورهای اتحادیه اروپا با احتساب کشور روسیه حدود 25 سال است که اگر کشور روسیه از اتحادیه اروپا جدا گردد عملا چندسالی تا پایان منابع کشورهای اروپا باقی نمانده است.

به عبارت دیگر قابلیت کشور ایران برای توسعه و استخراج منابع نفتی بسیار بالا است. این نکته زمانی قابل توجه است که میزان برداشت نفت برخی از میادین کشور به 5 درصد هم نمی رسد در حالیکه  به سادگی تا 25 درصد قابلیت افزایش تولید را دارند.

گزارش شرکت بریتیش پترولیوم همچنین اعلام می‌کند که کشور ایران تا 110 سال آینده تولید نفت خواهد داشت در حالی که کشور آمریکا تنها تا 12 سال آینده دارای منابع نفت خواهد بود. در حوزه استخراج گاز نیز کشور ایران تا 177 سال آینده و کشور آمریکا تا 14سال آینده دارای منابع گازی خواهد بود. بنابر این نفت و گاز برای کشور ایران در سالهای آینده مزیت رقابتی بالایی را ایجاد خواهد کرد.

در راستای اجرای پیمان کیوتو، دو سناتور آمریکا قانونی را تصویب کردند که به موجب آن آمریکا از پذیرش هرگونه معاهده که موانعی در مسیر توسعه این کشور ایجاد می کند منع گردید. چراکه جمع بندی آنها به این صورت بودکه کاهش انتشار دی اکسید کربن به معنای ایجاد محدویت در توسعه کشور است. اگرچه معاون کلینتون امضایی نمایشی در ژاپن برای پیوستن به معاهده کیوتو زد اما درزمان جورج بوش امضای کشور آمریکای در پیمان کیوتو پس گرفته شد.

بیست و سوم آبانماه سال 95 مجلس توافقنامه تغییرات اقلیمى پاریس را تصویب کرده است. در متن این توافقنامه که تعهد به آن از لحاظ قانونی الزامی است از کشورهای جهان خواسته شده برای کاهش تولید گازهای گلخانه ای و محدود ماندن افزایش گرمایش زمین زیر 2 درجه سانتیگراد تلاش کنند. کاهش گازهای گلخانه‌ای که موضوع  اصلی این توافقنامه است ارتباطی با آلاینده های محیط زیست  ندارد. تنها کاهش گازهای گلخانه ای و دی اکسید کربن مورد بحث توافق نامه بوده که با آلاینده های محیط زیست از جمله منوکسید کربن، اکسید های نیتزوژن و گوگرد و ذرات معلق در هوا کاملا متفاوت هستند. نگرانی اصلی در موردتصویب این لایحه در مجلس، محدودیت‌ها در حوزه‌های اقتصادی و صنعتی در سال های آینده با پذیرش این توافق نامه است، زیرا منبع گسیل عمده گازهای گلخانه‌ای مربوط به بخش‌های تولید انرژی و واحدهای صنعتی و به طور کلی تمامی بخش‌های مصرف کننده انرژی های فسیلی از جمله نفت و گاز است.

جالب این است که توافقنامه پاریس نیز در سنای آمریکا تایید نشده و کشور آمریکا بدون تایید قانون‌گذار این کشور در توافقنامه پاریس عضو شده است. ترامپ رئیس جمهور جدید آمریکا نیز اعلام کرده است که توافقنامه پاریس مبنای علمی ندارد.

به نظر می رسد که از دید کشورهای توسعه یافته توافقنامه پاریس ابزاری است که  قدرت رقابت رقبای آینده مخصوصا ایران را به عنوان دارنده منابع عظیم نفت کنترل خواهد کرد. در واقع این توافق پوششی برای حفظ فاصله کشورهای توسعه‌یافته با کشورهای در حال توسعه است. در واقع  این کشورها قصد دارند در بحث امنیت انرژی وابستگی خود را از نفت و گاز کاهش دهند و کشورهای درحال توسعه را به علم و فناوری خود وابسته کنند.

در حال حاضر توافقنامه پاریس در دولت و مجلس به تصویب رسیده است و در صورت تصویب شورای نگهبان کشور ایران متعهد به اجرای مفاد آن خواهد بود. بنابر این لازم است با توجه به محدودیت‌هایی که تایید این مصوبه برای توسعه صنعت نفت و گاز کشور خواهد داشت، اعضای شورای نگهبان با بررسی این قانون زمینه محدودیت صنعت نفت و گاز را برطرف نمایند.