از گوشه وکنار خبر مي رسد که متاسفانه در برخي از مدارس دولتي هنوز هم با بچه هاي دبستاني برخورد فيزيکي انجام مي دهند و گاه آن ها را تنبيه بدني مي کنند. خدا کند که دروغ و شايعه باشد چون در اين صورت واي به حال آينده دانش آموزاني که با تنبيه بدني روزهايشان را در مدرسه مي گذرانند.
والدين با هزار اميد و آرزو فرزندان شان را به مدارس مي سپارند، غافل از اينکه يکي از دلايلي که دانش آموز انگيزه اش را براي ادامه تحصيل ازدست مي دهد همين استرس ها و اضطراب هاي ناشي از مدرسه رفتن است. يکي از دوستان تعريف مي کرد که بچه اول ابتدايي اش در ساعاتي که به دبستان مي رود هيچ وقت از سرويس بهداشتي استفاده نمي کند و زنگ آخر با شلوار خيس به خانه برمي گردد.
وقتي تحقيق مي کند متوجه مي شود که سرويس بهداشتي دبستان آن قدرکثيف و غير بهداشتي است که بچه جرأت رفتن به آنجا را ندارد. يکي ديگر از بچه ها هم خيس کردن شلوارش را ترس و واهمه از معلم و ناظم مربوطه و تشرها و جيغ زدن هايش مطرح کرده بود.
همه ما خوب مي دانيم که کنترل و تربيت بچه هاي دبستاني که با فرهنگ هاي متفاوت از خانواده ها و اقشار مختلف جامعه وارد مدرسه مي شوند کار آساني نيست اما تنبيه و پرخاشگري هم راه حل مناسبي براي اين کار نيست چون اين روش اگر راه حل خوبي بود طبق مصوبه مجلس در مدارس ما منع نمي شد.
معلمي حرفه ي معنوي و بسيار حياتي در جامعه است اما يک مدير مدرسه، يک ناظم و يک معلم عصباني و بي حوصله هيچ وقت نخواهند توانست مربي آموزشي والگوي خوبي براي آينده بچه ها باشند.
نظر شما
