انتخاب پروانه برای سرودن شعر

اسدالله میرکریمی، استاد دانشگاه تهران، مجموعه اشعار خود با نام «مهرگان» را برای مطالعه آخر هفته به دوستداران کتاب پیشنهاد کرد.

 

دکتر اسدالله میرکریمی، استاد دانشگاه تهران در گفت‌و‌گو با(ایبنا) درباره پیشنهاد مطالعه آخر هفته اظهار کرد: مجموعه شعر «مِهرگان» را به مخاطبان کتاب و اهل مطالعه و قلم برای آخر هفته پیشنهاد می‌کنم. سرودن «مِهرگان» را از 10 سال گذشته شروع کردم و از سه ماه پیش به همت انتشارات خوارزمی جلد نخست آن به بازار نشر عرضه شده است.

 

وی با اشاره به قرائت شعر «پروانه» از مجموعه «مهرگان» در یونسکو افزود: مجموعه مهرگان شامل اشعاری درباره مطالب علمی از‌ جمله کشاورزی، محیط زیست ویژگی‌های حشرات و جانورانی مانند پروانه است. اشعار مجموعه مهرگان در دو قالب طنز و جدی به مخاطبان نسبت به اهمیت حفظ محیط زیست هشدار می‌دهد. شعر «پروانه» به زبان انگلیسی و فرانسه ترجمه و از سوی سازمان یونسکو به‌عنوان شعر منتخب معرفی شده است.

 

میر‌کریمی در تشریح دلایل انتخاب پروانه برای سرودن شعر ادامه داد: پروانه‌ در ادبیات به‌‌‌عنوان مظهرعشق شناخته می‌شود اما در دنیای واقعی پروانه‌ها بسیار مضرند. پروانه‌ها می‌توانند آفت محیط زیست باشند این حشره به مزارع پنبه و ذرت ایران آسیب رسانده همچنین طی یکسال، یک میلیون تُن برنج ایران را نابود می‌‌کند؛ علاوه بر این پروانه‌ها به‌عنوان آفت کشاورزی نباتات را غارت می‌کنند.

 

نویسنده کتاب «آفات درختان میوه» گفت: شعر «پروانه» نسبت به ظاهر زیبای پروانه به مخاطب هشدار می‌دهد. پروانه در این شعر در قالب مثنوی سروده شده و به‌عنوان سنبل دروغی و ریا معرفی شده است. در بخش نخست پروانه درباره خود می‌گوید: «شبی هم‌ صحبتم پروانه‌ای بود/ به هنگامی که از پرواز آسود/ بگفتا مظهرعشقم به دل‌ها/ همه در عمق اشعار و غزل‌ها/ ثبات عشق را از من بیاموز/ که می‌‌گردم به گِرد شمع افروز/ پَر و بالم فدای یار جانی/ دلم پُر از وفا و مهربانی.   

میر‌کریمی افزود: در ادامه خطاب به پروانه آمده است: «بگفتم حرف‌های تو دروغ است/ گواه حرف من شمع فروغ است/ که بشناسد تو را بهتر زهر کس/ بسوزاند پرو بال تو ناکس/ ترا من می‌شناسم ای هیولا/ همان بهتر که سوزی اُفتی از پا/ گهی تو پنبه را نابود کردی/ نَماند بر زارعین جز آه سردی/ز محصول برنج و ذرت خوب/ بجا نبوَد به‌جز یک قطعه چوب/ به‌گرگان، گاه، کرم خارداری/ به‌گیلان باز کردم، ساقه‌خواری/ درون میوه‌ها کرم اناری/ به‌دل رحمی و انصافی نداری/ در نهایت پروانه نیز با ابیاتی درباره خوی منفی انسان پاسخ می‌دهد که: «بلی مانند انسان‌های امروز/ قیافه حق، ولی، آتش افروز/ لباس جق چنان برتن نمایند/ ز انسان هیچ وحشی‌تر نباشد.