در غم خاموشی ساز فرهنگ شریف

 عقیلی

 

بار دیگر شاهد از دست دادن یکی دیگر از بزرگان موسیقی‌مان بودیم. من این اتفاق ناگوار را به‌تمامی ملت ایران و هنرمندان عزیز تسلیت می‌گویم.

استاد فرهنگ شریف، یکی دیگر از گنجینه‌های موسیقی اصیل ما بودند. چندین بار افتخار همراهی با ساز خوش‌صدایش را در منزل شخصی‌ ایشان و خانه خودم داشتم.

همان‌طور که همه مردم می‌دانند، برخی از سازها در موسیقی با نام یک هنرمند به ذهن‌ها می‌آیند؛ تنبک را با نام استاد حسین تهرانی، استاد محمد اسماعیلی، استاد بهمن رجبی، استاد ناصر فرهنگ‌فر و استاد امیرناصر افتتاح می‌شناسند.

وقتی نام ساز تار به زبان می‌آید مردم یاد میرزا عبدالله‌ فراهانی، استاد جلیل شهناز، استاد مرتضی خان نی داوود و استاد فرهنگ شریف می‌افتند. استاد فرهنگ شریف کسی بود که عده زیادی از مردم، ساز تار را با نام ایشان، شناختند.

روزی برای صرف وعده ظهر، به خانه استاد فرهنگ شریف در نیاوران دعوت شدم. به‌ اتفاق استاد محمد موسوی به منزل ایشان رفتیم. از ساعت 11صبح آنجا بودیم. تا ظهرگرم صحبت شدیم و استاد شریف و استاد موسوی، بعد از صرف نهار سازهایشان را آماده کردند و به‌اتفاق شروع به نواختن کاری در مایه شور کردند. من هم روی این کار خواندم که ضبط شد، اما متأسفانه دستگاه ضبط ایراد داشت و تمام آوازها پاک شد. در آن روز به دلیل همراهی دو استاد ارزشمند یعنی جناب آقای موسوی و جناب استاد فرهنگ شریف، دچار حس و حال عجیبی شده بودم.

این خاطره، جزو خاطرات تلخی است که امروز غصه آن را می‌خورم، اما به امید خداوند کارهایی که به‌ اتفاق استاد شریف ضبط‌ شده، پیدا خواهم کرد و به دست مردم عزیز خواهم رساند.

هر چه بگوییم کاش دیگر چنین اتفاقاتی نیفتد، دست تقدیر بر این رویه است و بر این مسیر حرکت می‌کند.

چندی قبل استاد داوود رشیدی را از دست دادیم. قبل از آن استاد عباس کیارستمی از بین ما رفتند و امروز استاد فرهنگ شریف از میانمان پر کشیدند.

امسال، سال خوبی برای هنرمندان ایران نبود و ما در آن، بزرگان زیادی را از دست دادیم. این‌ها متعلق به نسلی بودند که دیگر جایگزینی نخواهند داشت.

کافی است به آثاری که استاد مرتضی خان محجوبی در موسیقی ساختند، توجه کنیم. بعد از استاد محجوبی، یک نفر را ندیدیم که کاری به گیرایی و جذابیت «من از روز ازل» یا «با کاروان» بسازد.

امروز اما بر ماست  که دنباله‌رو راه این بزرگان باشیم. نباید بگذاریم موسیقی از بین برود. استاد شریف، در سال‌های پایانی عمر منزوی‌ شده بودند. آخرین ساز و آواز ما در منزل دکتر کرباسی‌زاده در لواسان بود که من با ایشان یک آواز افشاری خواندم. این همان اجرایی بود که احساس کردم بعد از آن، استاد دیگر سرحال نیستند.

قبل از این‌که بیماری تا این حد آزارشان دهد، درگیر آماده‌سازی کتابی بودند که 160 سال خاطره هنرمندان عرصه موسیقی ایران را در خود جای می‌داد. استاد شریف در این اثر، در پی ارائه خاطرات از سادگی مردمان آن زمان و اتفاقات شنیدنی و جالبی که تا امروز هیچ‌کس به آن‌ها نپرداخته است، برآمدند. نمی‌دانم امروز این کتاب در چه مرحله‌ای است، اما امیدوارم این اثر ارزنده هر چه زودتر، چاپ شود تا مردم بتوانند از آن استفاده کنند.