20 سال از درگذشت «کلارا آبکار» گذشت؛ هنرمندی که توانست با تصویر کردن داستان‌های ادبیات ایران، نام خود را به‌عنوان یک بانوی هنرمند در تاریخ مینیاتور ایران ثبت کند.
کلارا آبکار در سال 1294 متولد شد. او که از ارمنیان ساکن جلفای نو بود، از زمان ورود به مدرسه به مینیاتور و نگارگری علاقه داشت، در این زمینه دیپلم گرفت و به هنرستان عالی هنرهای زیبا وارد شد.
او از شاگردان هادی تجویدی بود. تجویدی هنرمندی بود که مینیاتور ایرانی را پس از نزدیک به سه سده وقفه و رکود، به سبک و شیوه اصیل و سنتی خود برگرداند. آبکار نزد او و دیگر اساتید این هنر، آموزش دید و موفق شد بیش از 300 اثر در زمینه‌های مختلف تذهیب، تشعیر، گره‌چینی و نقاشی زیر لاکی خلق کند.
از تابلوهای معروف او می‌توان به «انوشیروان و بزرگمهر»، «شکار بهرام»، «یوسف و زلیخا»، «پیرزن و سلطان سنجر»، «مجلس شیخ صنعان»، «دختر ترسا»، «بزم» و «باده عشق» اشاره کرد.
او به المان‌ها و اصول هنر ملی نیز اهمیت می‌داد و آن‌ها را در کارهایش به‌خوبی می‌توان دید. همچنین آبکار در کارهایش از چهره زنان که به شیوه قلم‌زنی کار می‌شدند، بهره می‌گرفت. او در تابلوهایش از رنگ‌هایی با طیف‌های متنوع و اغلب سفید، سبز، زرد، قهوه‌ای و ارغوانی با زمینه سیاه استفاده می‌کرد. او در مینیاتورها و قلم‌گیری‌هایش از رضا عباسی و حسین بهزاد تأثیر می‌گرفت. آبکار در نخستین روز سال 1375 درگذشت و در قبرستان ارامنه به خاک سپرده شد.
محمدباقر آقامیری - رییس انجمن نگارگری - در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا درباره‌ی این هنرمند و فعالیت هنری‌اش در زمینه‌ی مینیاتور و نگارگری، اظهار کرد: سال‌ها از زمانی که هنر «کلارا آبکار» به محافل و فضاهای هنری ارائه شد، می‌گذرد. او در ارائه‌ی هنرش، سبک خاصی را دنبال می‌کرد و شاگرد هادی تجویدی، از هنرمندان بنام و مطرح نگارگری ایران بود.
او ادامه داد: کاری که آبکار در آن دوره به‌عنوان یک زن هنرمند انجام داد، کار بزرگی بود. آثارش رنگ و بوی خاصی داشت و سعی می‌کرد در آن‌ها از ادبیات ایران و داستان‌هایش استفاده کند. با وجود این‌که دین و زبانش فرق می‌کرد، به ادبیات ایران علاقه‌مند بود و در نقاشی‌هایش از ادبیات ایران بهره می‌جست.
آقامیری همچنین بیان کرد: آبکار موفق شد آثار زیبای شاعران ایرانی را به تصویر بکشد. آثار او اکنون در موزه هنرهای ملی و موزه خودش در سعدآباد نگه داشته می‌شود.
نظر شما
