نمرات براینت خوب بوده اما پیش از آن هیچ یک از اعضای خانواده اش به دانشگاه نرفته بودند. خانواده ی او در واقع دوست داشتند دایان آرایشگر شود. اما خود او رویاهای بزرگ تری داشته و می خواسته با رفتن به دانشگاه استقلال مادی پیدا کند.
وب سایت دیجیاتو - اغلب می گویند برای اینکه موفق باشید باید به دنبال علاقه ی خود بروید، نه پول. اما داستان برای نایب رئیس ارشد اینتل دقیقاً بر عکس بوده است. دایان براینت با دنبال پول رفتن به شغل آرزوهایش رسید. او مسئول گروه پایگاه داده ی اینتل است؛ مترقی ترین و سودده ترین کسب و کار این سازنده ی 150 میلیارد دلاری چیپ های الکترونیکی.
گروه پایگاه داده ی اینتل فقط در سه ماهه ی چهارم 4.1 میلیارد دلار درآمد عاید اینتل کرده است. با کوچک تر شدن بازار کامپیوتر های شخصی، اینتل برای رشد آینده اش تا حد زیادی روی کسب و کار دیتاسنتر های خود حساب باز کرده است و این، موقعیت براینت را به یکی از مهم ترین جایگاه های اینتل بدل می کند.
اما رسیدن به این جایگاه برای براینت آسان نبوده است. داستان موفقیت شغلی او یکی از نامحتمل ترین داستان های موفقیتی است که در حوزه ی فناوری ممکن است بشنوید. از بی خانمانی گرفته تا انتخاب رشته ای صرفاً با هدف درآمد بیشتر، همه بخشی از داستانی هستند که خواندنش می تواند درس های بزرگی برای همه ی ما داشته باشد.
بی خانمانی در دوران دبیرستان
براینت دبیرستانی بوده که پدرش از او می خواهد خانه را ترک کند. پدر او به شدت اعتقاد داشته است که بچه ها به محض رسیدن به سن 18 سالگی باید روی پای خود بایستند. او در این باره به بیزینس اینسایدر می گوید: «هر طور شده بود این دوران را سپری کردم و با خانه ی این و آن زندگی کردن دبیرستان را به پایان رساندم». نمرات براینت خوب بوده اما پیش از آن هیچ یک از اعضای خانواده اش به دانشگاه نرفته بودند. خانواده ی او در واقع دوست داشتند دایان آرایشگر شود. اما خود او رویاهای بزرگ تری داشته و می خواسته با رفتن به دانشگاه استقلال مادی پیدا کند.
براینت در نهایت به یک کالج محلی می پیوندد چون کالج مذکور در آن زمان هزینه ای بابت آموزش دریافت نمی کرده است. اما یک روز سر کلاس ریاضی، همکلاسی اش چیزی به او می گوید که مسیر زندگی اش را برای همیشه عوض می کند. همکلاسی براینت به او گفته بود که مهندسی تنها با یک مدرک لیسانس بیشترین درآمد را در میان مشاغل دارد. خود براینت در این باره می گوید: «در کودکی هیچ وقت به مهندس شدن فکر نکرده بودم. اما در آن لحظه با خودم گفتم بهتر است مهندس شوم، چون نمی خواستم بیشتر از چهار سال در دانشگاه وقت بگذرانم. هزینه ی این کار زیاد می شد و من از هیچ حمایتی برخوردار نبودم».
فقط به خاطر پول
براینت خیلی زود به دانشگاه یو سی دیویس رفت و در رشته ی مهندسی الکترونیک مشغول به تحصیل شد. او با خنده ادامه می دهد: «من کاملاً و منحصراً به خاطر پول وارد این شغل شدم. به این موضوع اعتراف می کنم و از این بابت حس بدی دارم».
اما مدتی طول نکشید که براینت متوجه شد مهندسی دقیقاً همان چیزی است که آرزویش را داشته است. او به حل مسئله و رسیدن به ایده های جدید علاقه ی زیادی دارد و این تقریباً بخش بزرگی از کاری است که از زمان پیوستن به اینتل در سال 1985 به آن مشغول بوده است. او در این باره اینگونه توضیح می دهد: «این همان چیزی است که من را اینجا نگه می دارد. من سرعت نوآوری اینجا را دوست دارم. اما دیگر به خاطر پول اینجا نیستم، به این دلیل اینجا مانده ام که عاشق این صنعت هستم». براینت دوست دارد دانش آموزان دختر درباره ی کار کردن در حوزه ی فناوری این را بدانند که این، کار سرگرم کننده و خلاقانه ای است که اتفاقاً درآمد خوبی هم دارد.
او ادامه می دهد: «اگر مدرک مهندسی بگیرید، راحت تر شغل پیدا می کنید و درآمد خوبی خواهید داشت. اما وقتی صحبت از نوآوری می شود، تنوع اهمیت بسیار زیادی پیدا می کند. زنان زیادی هستند که در ریاضیات و علوم استعداد خوبی دارند، اما در این مسیر قدم نمی گذارند».
جا افتادن در فرهنگی مردسالار
براینت به خاطر فرهنگ مردسالارانه ی صنعت فناوری، سرتاسر زندگی کاری خود را در اقلیت بوده است. او به ویژه دهه ی 1980، زمانی که به تازگی به اینتل ملحق شده بود را «دوران سخت و آشفته ی سیلیکون ولی» می نامد. او برای این که در این فضا جا بیفتد، باید سخت تلاش می کرد یکی «مثل آنها» باشد. این یعنی باید تهاجمی تر صحبت می کرد و اتومبیل ب ام و دنده ای می راند، چون مهندس ها از ب ام و خوششان می آمد و هیچ وقت اتومبیل اتوماتیک نمی راندند.
او می گوید: «به عنوان اقلیت باید فکر کنید ببینید چطور می توانید خودتا را جا بیندازید. باید به گونه ای عمل کنید که به مذاق اکثریت خوش بیاید. به همین دلیل کم رویی ام را کنار گذاشتم و جسارت بیشتری به کار گرفتم». از آن زمان تا کنون اوضاع خوب پیش رفته است. براینت بعد از گذشت 30 سال، بالا ترین مقام را در میان کارمندان زن اینتل دارد و یکی از قدرتمند ترین مدیران زن سیلیکون ولی به حساب می آید.
او می گوید: «یکی از مشتریان مهم ما یک بار به من گفت کار کردن با شما هیچ شباهتی به کار کردن با یک خانم ندارد. من در صنعت فناوری به زبان ساده فقط یک مدیر هستم، با همان خصوصیاتی که یک مدیر باید داشته باشد». اما براینت می گوید هنوز برای ترغیب خانم های با استعداد به مشاغل مهندسی کارهای زیادی باید انجام شود. اینتل به نوبه ی خود متعهد شده است برای دستیابی خانم ها و دیگر اقلیت ها به جایگاه واقعی شان، تا سال 2020 سیصد میلیون دلار هزینه کند.
دیگر شرکت های بزرگ حوزه ی فناوری نیز در حال به رسمیت شناختن این مسئله هستند و در مورد تنوع نیروی کار خود شفافیت بیشتری به خرج می دهند. براینت می گوید: «مسئولیت من این است که نسل بعدی خانم ها را به این صنعت دعوت کنم و جمعیت خانم ها را افزایش دهم تا دیگر مجبور نباشیم آنگونه رفتار کنیم که به مذاق اکثریت خوش بیاید».
بی خانمانی در دوران دبیرستان
براینت دبیرستانی بوده که پدرش از او می خواهد خانه را ترک کند. پدر او به شدت اعتقاد داشته است که بچه ها به محض رسیدن به سن 18 سالگی باید روی پای خود بایستند. او در این باره به بیزینس اینسایدر می گوید: «هر طور شده بود این دوران را سپری کردم و با خانه ی این و آن زندگی کردن دبیرستان را به پایان رساندم». نمرات براینت خوب بوده اما پیش از آن هیچ یک از اعضای خانواده اش به دانشگاه نرفته بودند. خانواده ی او در واقع دوست داشتند دایان آرایشگر شود. اما خود او رویاهای بزرگ تری داشته و می خواسته با رفتن به دانشگاه استقلال مادی پیدا کند.
براینت در نهایت به یک کالج محلی می پیوندد چون کالج مذکور در آن زمان هزینه ای بابت آموزش دریافت نمی کرده است. اما یک روز سر کلاس ریاضی، همکلاسی اش چیزی به او می گوید که مسیر زندگی اش را برای همیشه عوض می کند. همکلاسی براینت به او گفته بود که مهندسی تنها با یک مدرک لیسانس بیشترین درآمد را در میان مشاغل دارد. خود براینت در این باره می گوید: «در کودکی هیچ وقت به مهندس شدن فکر نکرده بودم. اما در آن لحظه با خودم گفتم بهتر است مهندس شوم، چون نمی خواستم بیشتر از چهار سال در دانشگاه وقت بگذرانم. هزینه ی این کار زیاد می شد و من از هیچ حمایتی برخوردار نبودم».
فقط به خاطر پول
براینت خیلی زود به دانشگاه یو سی دیویس رفت و در رشته ی مهندسی الکترونیک مشغول به تحصیل شد. او با خنده ادامه می دهد: «من کاملاً و منحصراً به خاطر پول وارد این شغل شدم. به این موضوع اعتراف می کنم و از این بابت حس بدی دارم».
اما مدتی طول نکشید که براینت متوجه شد مهندسی دقیقاً همان چیزی است که آرزویش را داشته است. او به حل مسئله و رسیدن به ایده های جدید علاقه ی زیادی دارد و این تقریباً بخش بزرگی از کاری است که از زمان پیوستن به اینتل در سال 1985 به آن مشغول بوده است. او در این باره اینگونه توضیح می دهد: «این همان چیزی است که من را اینجا نگه می دارد. من سرعت نوآوری اینجا را دوست دارم. اما دیگر به خاطر پول اینجا نیستم، به این دلیل اینجا مانده ام که عاشق این صنعت هستم». براینت دوست دارد دانش آموزان دختر درباره ی کار کردن در حوزه ی فناوری این را بدانند که این، کار سرگرم کننده و خلاقانه ای است که اتفاقاً درآمد خوبی هم دارد.
او ادامه می دهد: «اگر مدرک مهندسی بگیرید، راحت تر شغل پیدا می کنید و درآمد خوبی خواهید داشت. اما وقتی صحبت از نوآوری می شود، تنوع اهمیت بسیار زیادی پیدا می کند. زنان زیادی هستند که در ریاضیات و علوم استعداد خوبی دارند، اما در این مسیر قدم نمی گذارند».
جا افتادن در فرهنگی مردسالار
براینت به خاطر فرهنگ مردسالارانه ی صنعت فناوری، سرتاسر زندگی کاری خود را در اقلیت بوده است. او به ویژه دهه ی 1980، زمانی که به تازگی به اینتل ملحق شده بود را «دوران سخت و آشفته ی سیلیکون ولی» می نامد. او برای این که در این فضا جا بیفتد، باید سخت تلاش می کرد یکی «مثل آنها» باشد. این یعنی باید تهاجمی تر صحبت می کرد و اتومبیل ب ام و دنده ای می راند، چون مهندس ها از ب ام و خوششان می آمد و هیچ وقت اتومبیل اتوماتیک نمی راندند.
او می گوید: «به عنوان اقلیت باید فکر کنید ببینید چطور می توانید خودتا را جا بیندازید. باید به گونه ای عمل کنید که به مذاق اکثریت خوش بیاید. به همین دلیل کم رویی ام را کنار گذاشتم و جسارت بیشتری به کار گرفتم». از آن زمان تا کنون اوضاع خوب پیش رفته است. براینت بعد از گذشت 30 سال، بالا ترین مقام را در میان کارمندان زن اینتل دارد و یکی از قدرتمند ترین مدیران زن سیلیکون ولی به حساب می آید.
او می گوید: «یکی از مشتریان مهم ما یک بار به من گفت کار کردن با شما هیچ شباهتی به کار کردن با یک خانم ندارد. من در صنعت فناوری به زبان ساده فقط یک مدیر هستم، با همان خصوصیاتی که یک مدیر باید داشته باشد». اما براینت می گوید هنوز برای ترغیب خانم های با استعداد به مشاغل مهندسی کارهای زیادی باید انجام شود. اینتل به نوبه ی خود متعهد شده است برای دستیابی خانم ها و دیگر اقلیت ها به جایگاه واقعی شان، تا سال 2020 سیصد میلیون دلار هزینه کند.
دیگر شرکت های بزرگ حوزه ی فناوری نیز در حال به رسمیت شناختن این مسئله هستند و در مورد تنوع نیروی کار خود شفافیت بیشتری به خرج می دهند. براینت می گوید: «مسئولیت من این است که نسل بعدی خانم ها را به این صنعت دعوت کنم و جمعیت خانم ها را افزایش دهم تا دیگر مجبور نباشیم آنگونه رفتار کنیم که به مذاق اکثریت خوش بیاید».
نظر شما
