بانکداری ایرانی - دنیا در سال ۲۰۱۹ با تغییراتی محسوس مواجه شده است؛ اما مشکل اینجاست که نظام حاکم بر جهان تغییری نداشته است و این می‌تواند تبعات فاجعه باری به همراه داشته باشد.
به گزارش ایبنا، پایگاه خبری لایومینت در تحلیلی با این مقدمه، نوشت: بزرگترین تغییر جهانی را می‌توان شروع عصر آسیا نامگذاری کرد. امروز آسیا میزبان سه کشور از چهار اقتصاد بزرگ جهان از لحاظ قدرت خرید است: چین، هند و ژاپن. مجموع تولید ناخالص داخلی این منطقه از GDD آمریکا و اتحادیه اروپا بالاتر است.
حتی آمریکا دیگر بزرگترین قدرت جهانی اقتصاد محسوب نمی‌شود و شاید بتوان این لقب را به چین داد که شریک تجاری بزرگتری برای اکثر کشورهاست و حتی توافقهای تجاری آزاد بیشتری با کشورها امضا کرده است و از سوی دیگر، آمریکا در رویه ای برخلاف این درحال خروج از اکثر پیمان های منطقه ای و جهانی است.
نظام حاکم بر جهان سرعت خود را با تغییر دینامیک های اقتصاد جهان تطبیق نداده است. هنوز دلار آمریکا ارز مورد استفاده در تجارت جهانی است و آمریکا و اروپا همچنان کنترل دو سازمان بزرگ بین المللی اقتصادی جهان یعنی صندوق بین المللی پول و بانک جهانی را در اختیار دارند.
از سوی دیگر، شورای امنیت سازمان ملل که تنها نهادی است که تصمیمات الزام آور برای اعضای این سازمان میگیرد هنوز تحت تاثیر قدرت چند کشور معدود است.
شاید در تئوری راحت ترین راه حل برای این مسایل، افزایش نفوذ قدرت های نوظهور مثل چین در نهادهایی مثل صندوق بین‌المللی پول و بانک جهانی باشد. هرچند آمریکا و اروپا در سال ۲۰۰۶ اذعان کرده اند که انتخاب مقام های ارشد صندوق بین المللی پول و بانک جهانی باید نمایانگر حضور همه کشورهای عضو باشد.
با این حال توفق نانوشته ای که آمریکا را بالای سر بانک جهانی و اروپا را بالای سر صندوق بین المللی پول نگه داشته نشان دهنده مقاومت لجبازانه این قدرت هاست. سال ۲۰۰۷ دومینیک استراوس کان فرانسوی هدایت صندوق بین المللی پول را بر عهده گرفت، سال ۲۰۱۱، کریستین لاگارد/ف فرانسوی دیگری جای او را گرفت. شش سال پس از آن بود که لاگارد از طرحی خبر داد که براساس آن ممکن است در صورت تداوم روند رشد کنونی در آسیا و تاثیرگذاری بیشتر در آرا، مقر صندوق بین المللی پول تا سال ۲۰۲۷ به پکن منتقل شود.
با این حال وقتی لاگارد امسال از این سمت استعفا کرد تا ریاست بانک مرکزی اروپا را بر عهده بگیرد، باز هم اروپایی دیگری جای او را گرفت. کیتالینا جورجیوا، اقتصاد دان بلغارستانی جای لاگارد را گرفت.
در آینده تارخ نویسان از رفتار خجالت آور قدرت های قدیمی در تقسیم قدرت در کنترل نهادهای بین المللی خواهند نوشت.
نکته مهم دیگر کاهش سهم آمریکا در رهبری جهان و آینده حضور دلار به عنوان ارز اصلی مبادلات جهانی است. از سال ۲۰۱۷ ترامپ، رییس جمهور آمریکا در راستای کاهش نقش دلار در بازارهای جهانی حرکت کرده است. او بارها به فدرال رزرو فشار آورده است که نرخ بهره را پایین بیاورد. از سوی دیگر روسیه به عنوان پیشرو جریان دلارزدایی هم پیمانان قدرتمندی را کنار خود میبیند.
نظر شما
