هنگامی که مسافران پرواز شماره 655 ایران ایر، در روز 12 تیرماه سال 1367، آرام آرام از پله‌های هواپیمای ایرباس مدل «A-300» بالا می‌رفتند تا تهران را به مقصد دبی ترک کنند، به ذهن هیچ کدام از آنها و نیز مشایعت کنندگانشان نمی‌رسید که ساعاتی بعد، چه سرنوشتی در انتظار آنهاست.
روزنامه خراسان در گزارشی به بازخوانی پرونده شهادت 290 مسافر هواپیمای ایرباس توسط ناو «وینسنس» پرداخت و نوشت: هنگامی که مسافران پرواز شماره 655 ایران ایر، در روز 12 تیرماه سال 1367، آرام آرام از پله‌های هواپیمای ایرباس مدل «A-300» بالا می‌رفتند تا تهران را به مقصد دبی ترک کنند، به ذهن هیچ کدام از آنها و نیز مشایعت کنندگانشان نمی‌رسید که ساعاتی بعد، چه سرنوشتی در انتظار آنهاست.
در گزیده ای از این گزارش می خوانیم: در میان مسافران هواپیمای ایرباس ایران، 46 غیر ایرانی و 66 کودک حضور داشتند. مسیری که هواپیما طی می‌کرد، دالان(کریدور) هوایی بین‌المللی بود.
شناسه «IR655» هواپیما، به همه رادارها و مراکز رصد هوایی در جهان اعلام می‌کرد که شیء پرنده‌ای که از آسمان عبور می‌کند، یک هواپیمای مسافربری است که طبق معاهدات بین‌المللی، باید از هر تعرضی مصون باشد. اما قواعد و اصولی که غربی‌ها این‌قدر خود را پایبند به آن نشان می‌دهند، هنگامی که پای منافع و خواسته‌هایشان در میان باشد، به سادگی رنگ می‌بازد و مدعیان حقوق بشر، از قربانی‌کردن افراد بی‌گناه برای رسیدن به مقاصدشان، ابایی ندارند.
** 4300 متر بالاتر از سطح زمین
کاپیتان محسن رضایان، خلبانی با سابقه کاری درخشان و 7 هزار ساعت پرواز در کارنامه کاری‌اش، هدایت پرواز شماره 655 را برعهده داشت. او و 15 خدمه پرواز، آمادگی داشتند تا مانند همیشه، مسیر تعیین شده را طی کنند و 274 مسافر خود را که تعدادی از آنها قرار بود در بندر عباس سوار هواپیما شوند، به دُبی برسانند.
** قتل عام 290 بی‌گناه با فشردن یک دکمه!
ناو جنگی «وینسنس»، متعلق به ارتش آمریکا، که چند ماه قبل بندر «سان دیه‌گو» را به مقصد خلیج فارس ترک کرده بود، در هفتم خردادماه 1367، به محل مقرر رسید. این ناو یکی از پیشرفته‌ترین ناوهای جنگی ایالات متحده بود؛ رزمناوی مجهز به موشک‌های زمین به هوای «استاندارد 2»، با برد 408 کیلومتر که با سیستم پیشرفته «ایچنرمارک» تجهیز شده و قادر بود صدها هدف پرنده را به طور هم‌زمان شناسایی و علیه آنها اقدام کند. فرماندهی این ناو بر عهده ناخدا «ویل راجرز» بود. به دستور او، رزمناو آمریکایی، حدود ساعت 10 و 20 دقیقه روز 12 تیرماه سال 1367، به محدوده آب های سرزمینی ایران نزدیک شد و از آن عبور کرد.
آمریکایی ها مدت ها بود که پس از افول قدرت صدام و شکست بعثی ها در جبهه های مختلف، از قوای ایران، نیروهای نظامی خود را علیه جمهوری اسلامی ایران، وارد منطقه خلیج فارس کرده‌بودند تا جبهه‌ای جدید، به نفع رژیم بعث، در این منطقه ایجاد کنند. «راجرز» که برای مأموریتش، دستورهای مشخصی از مقامات پنتاگون و رئیس‌جمهور ریگان دریافت کرده بود، باید به هر شکل ممکن علیه جمهوری اسلامی ایران وارد عمل می‌شد؛ ولو با قتل‌عام 290 انسان بی‌گناه. او، بدون کمترین تردیدی، فرمان شلیک موشک «استاندارد 2» به سوی هواپیمای مسافربری ایران را صادر کرد. موشک، با فشردن کلید قرمز روی صفحه کنترل، به هوا بلند شد. لحظاتی بعد، افسر بخش رادار، در حالی که خنده برلب داشت، اعلام کرد: هدف نابود شد!
** عمق یک جنایت تاریخی
در برج کنترل فرودگاه بندرعباس، جایی که در آن کارشناسان دائماً مسیر حرکت پرواز شماره 655 را بررسی می‌کردند، ناگهان هواپیمای مسافربری ایران، از صفحه رادار محو شد. اصابت موشک ناو آمریکایی به هواپیمای مسافربری، آن قدر سریع اتفاق افتاد که خلبان و کمک وی، حتی فرصت گزارش دادن این مسئله را پیدا نکردند.
بچه‌های نیروی دریایی ارتش و حتی تیم های غواصی شخصی هم به جست وجو در زیرآب می‌پرداختند.» اما با وجود تمام تلاش تیم های غواصی، فقط پیکر 190 نفر از مسافران و خدمه پرواز شماره 655 پیدا شد؛ اجساد 100 شهید دیگر این واقعه، هیچ گاه پیدا نشد.
** بهانه هایی برای توجیه یک جنایت
مقامات آمریکایی، ساعاتی پس از وقوع جنایت و انتشار خبر آن در سطح جهان، تکاپویی گسترده برای توجیه آن را آغاز کردند. تمام ابزارهای تبلیغاتی، سیاسی و حتی اقتصادی برای سرپوش گذاشتن بر این جنایت، به کار گرفته شد. آمریکایی‌ها حتی از قدرت نفوذشان در شورای امنیت و سازمان ملل هم برای جلوگیری از انتشار جزئیات جنایتی که مرتکب شده بودند، استفاده کردند.
«خاویر پرز دکوئیار»، دبیرکل وقت سازمان ملل متحد، در گفت وگو با «سیروس ناصری»، نماینده وقت ایران در این سازمان، اعلام کرد که جز محکوم کردن این فاجعه، نمی‌تواند کار دیگری انجام دهد. زیر بمباران تبلیغاتی آمریکایی‌ها و فشارهای سیاسی آنها، همه مدعیان دفاع از حقوق بشر، چشمشان را بر این جنایت آشکار بستند و آن را یک «خطای فاحش!» نامیدند.
اگر آن روز ما می‌گفتیم: ایکائو این گزارش را مغرضانه نوشته است، یک عدّه می‌گفتند: شما خیلی بدبین هستید. شما هم دیگر شورش را در آورده‌اید! ایکائو یک سازمان بی‌طرف است. به آمریکا و شما چه کار دارد! بفرمایید! حالا سه، چهار سال گذشته، خود آمریکایی ها اعتراف کردند و گفتند که گزارش سازمان «ایکائو» را، ارتش آمریکا تنظیم کرده است و خلاصه این‌که، آمریکا در انداختن ایرباس ایرانی، مقصّر نیست! مجامع جهانی، این گونه‌اند. آمریکا بابت این جنایت تاریخی، هیچ‌گاه از مردم ایران عذرخواهی نکرد.
*منبع:روزنامه خراسان،1396،4،12
نظر شما
