«ذی حجه و شهریور شمسی»

3) درس دوم آن ازدواج، تامین نیازهای اولیه زندگی مشترک است که اطاقی فراهم شد و با فروش زره علی علیه السلام، لوازم زندگی تهیه شد آن هم با خرید هیجده قلم وسائل زندگی که در شرائط امروزی باور آن مشکل است چه رسد با عملی شدن آن و عروس و داماد بهم برسند و با یک اتاق زندگی مشترک شکل بگیرد.

4) مراسم عقد خوانده شد و میهمانی شب زفاف با حضور فامیل و صحابه برقرار شد. رسول اکرم و برخی صحابه در این میهمانی مشارکت مادی و معنوی کرد و عروس و داماد را با احترام خاص به خانه بخت فرستادند. شادی و خرسندی در مراسم عروسی موج می زد.

5) رسول اکرم در شب زفاف، دست عروس را در دست داماد قرار داد و فرمود «هذه ودیعتی و ودیعه الله» این امانت خدا و امانت من است که در اختیار تو قرار داده می شود و هر دو را به خدا سپرد و درباره هر دو در پیشگاه خدا دعا کرد. فردای عروسی به خانه عروس و داماد رفت و ظرف شیری در اختیار هر دو قرار داد و با شیر از آنان پذیرایی کرد. از عروس درباره داماد پرسید که شنید «نعم البعل» و از عروس پرسید که شنید «نعم العون علی طاعه الله» نیکو کمک کاری است برای اطاعت خداوندگار.

6) زن و شوهر یک شبانه روز، از رسول خدا درباره مسوولیت مشترک پرسیدند «تقاضی علی و فاطمه» که حضرت فرمود کارهای درون خانه بر عهده حضرت زهرا باشد و کارهای بیرون خانه بر عهده امام علی علیه السلام قرار گیرد. حضرت زهرا می فرماید جز خداوند کس دیگری نمی داند که چقدر من از تقسیم کار خرسند شدم که رسول اکرم مرا معادل امام علی قرار داد «فلا یعلم احد ما داخلنی من السرور الا الله، با کفائی رسول الله تحمل رقاب الرجال» مسوولیت پذیری، درس زیبای زندگی مشترک می باشد، هرکس سهم خود را عهده دار شود و آن را انجام دهد و لذت ببرند از زندگی که هر یک نقش دارند و در نقش مناسب ایفای وظیفه می نمایند.

7) موضوع پدر شدن و مادر شدن، موضوع دیگر زندگی می باشد که در ظرف 9 سال چهار پسر و دختر پدیدار شدند که هر یک بهتر از دیگری تا ثمره زندگی مشترک «اولادنا اکبادنا» معلوم گردد و خانواده تبدیل به نسل شود و آیه شریفه «ربنا هب لنا من ازواجنا و ذریاتنا قره اعین، فرقان» نور چشمان در خانواده تحقق یابد. چقدر این خانواده شیرین و جاذبه دار می شوند و عنایات الهی چون باران رحمت الهی سرشار می شود و صدالبته «و اجعلنا للمتقین اماما» اولاد پیشوا و رهبر پارسایان خواهند شد.

*منبع: روزنامه مردم سالاری، 23 شهریور 1395