بعضی وقتها یکی از آن چیزهایی که باعث می شود ما بعد از مدتی تلاش و تکاپو در زمینه یک هدف خاص، از ادامه حرکت اجتناب کنیم و درواقع، کاری را که با امید به رسیدن به نتیجه آغاز کرده بودیم، در نیمه راه یا حتی در اوایل مسیر، رها کنیم و نسبت به ادامه دادن آن، ناامید و دلسرد شویم.
بعضی وقتها یکی از آن چیزهایی که باعث می شود ما بعد از مدتی تلاش و تکاپو در زمینه یک هدف خاص، از ادامه حرکت اجتناب کنیم و درواقع، کاری را که با امید به رسیدن به نتیجه آغاز کرده بودیم، در نیمه راه یا حتی در اوایل مسیر، رها کنیم و نسبت به ادامه دادن آن، ناامید و دلسرد شویم.
قضاوت و داوری کردن درمورد روند کارمان است. وقتی در جهت رسیدن به یک هدف، شروع به کار می کنیم به طور طبیعی، با مسائل و احیاناً موانعی روبرو خواهیم شد که درمورد هر کار دیگری هم که به آن وارد می شدیم کمابیش وجود داشت.
بسیاری از ما، از همان ابتدا، بدون این که فرصت بیشتری را به خودمان بدهیم و درحقیقت، نسبت به قضاوت درمورد روند پیش رفتن کار، صبورتر باشیم و حوصله ی بیشتری به خرج دهیم، با روبرو شدن با اولین مسائل، شروع به داوری کرده و ادامه راه را غیرمنطقی یا غیرممکن می پنداریم. خوب است درمورد هر هدفی، این مساله را به خاطر داشته باشیم که تا مدتها بعد از شروع به کار، خودمان را به «صبور بودن» و شتاب نکردن، عادت دهیم.
این نوع صبوری، یکی از ویژگیهای مهم افراد موفق است که باعث می شود با وجود هزاران شکست و مانعی که در جریان کار خود با آن مواجه می شوند، باز هم به طور قطعی قضاوت نکنند و کار خود را ادامه دهند. خیلی وقتها، موانعی که پیش روی خود می بینیم، فرصتها و موقعیتهای خوب و تازه ای هستند که در لباس مشکلات و موانع، به سراغمان آمده اند. شناختن و تشخیص دادن این فرصتها، چیزی است که افراد موفق را از سایرین متمایز می کند. پس؛ وقتی کاری را شروع می کنیم، بلافاصله از آن دست برنداریم و خودمان را ملزم به ادامه مسیر کنیم.
*منبع: روزنامه آفرینش، یکم اسفند 1394
نظر شما
