جمعه شب گذشته شورای امنیت پس از ٢٧ سال در نهایت تصمیم گرفت که عراق را از ذیل فصل هفتم منشور سازمان ملل متحد خارج کند تا این کشور بتواند پس از سال‌ها سرمایه بلوکه شده خود در بانک‌های خارجی و صندوق توسعه عراق را دریافت کرده و از برنامه نفت مقابل غذا خارج شود.
بانكداري ايراني - جمعه شب گذشته شورای امنیت پس از ٢٧ سال در نهایت تصمیم گرفت که عراق را از ذیل فصل هفتم منشور سازمان ملل متحد خارج کند تا این کشور بتواند پس از سال‌ها سرمایه بلوکه شده خود در بانک‌های خارجی و صندوق توسعه عراق را دریافت کرده و از برنامه نفت مقابل غذا خارج شود.
روزنامه اعتماد درستون دیپلماسی به قلم سید علی خرم دیپلمات سابق، آورده است: اما این موضوع در مقایسه با اتفاقی که در مذاکرات هسته‌ای ایران رخ داد و ابتکاری که مذاکره‌کنندگان ایران به خرج دادند بسیار جالب توجه است. در دوره‌ای که مذاکرات مربوط به برجام انجام می‌شد، افرادی که با موضوع شورای امنیت، روند قطعنامه‌ها و تحریم‌ها آشنا بودند به کرات تاکید داشتند که خروج ایران از ذیل فصل هفت منشور سازمان ملل به شکل معجزه‌آسایی صورت گرفته است.
در آن زمان نیز ذکر می‌شد، عراقی که سال‌ها پیش از ایران قطعنامه فصل هفتمی شورای امنیت را دریافت کرده نتوانسته از آن خارج شود. در حالی که امریکا از سال ٢٠٠٣ در عراق حضور دارد و هیچ دشمنی نیز میان دو کشور وجود ندارد، ولی تاکنون عراقی‌ها نتوانسته بودند از شر این قطعنامه‌ها خلاص شوند. لیبی نیز در شرایطی مشابه قرار دارد.
این اتفاق برای عراق ٢٧سال به طول انجامید و حدود ١٤سال است که از تغییر رژیم این کشور و حضور امریکا در آن می‌گذرد. اما ایران در سال ١٣٨٥نخستین قطعنامه تحت فصل هفتم منشور سازمان ملل را دریافت کرد و این موضوع بدون هیچگونه درگیری نظامی و تغییر رژیم در طول کمتر از ١٠ سال به گونه‌ای حل و فصل شد که ایران از ذیل فصل هفتم منشور سازمان ملل متحد خارج شد.
در آن دوره افرادی بدون توجه به معنای این دستاورد ناسپاسی می‌کردند و از روی بی‌اطلاعی نمی‌خواستند این موضوع را قبول کنند. اما در حال حاضر پرونده عراق، شاهد خوبی است دال بر اینکه با وجود حضور مستقیم امریکا در عراق خروج این کشور از فصل هفتم منشور سازمان ملل ٢٧ سال به طول انجامید. اما حل و فصل مساله ایران در جریان مذاکرات هسته‌ای ٤ عامل عمده داشت:
عامل اول، اراده دولت باراک اوباما (رییس‌جمهور سابق ایالات متحده) بود که قصد داشت به نوعی به دشمنی و خصومت علیه ایران در امریکا پایان دهد و استراتژی خود را نیز در این راستا تغییر داد. دولت اوباما آستین بالا زد و راه را برای لغو قطعنامه‌های شورای امنیت هموار کرد. توجه داشته باشیم که اگر خروج ایران از ذیل فصل هفتم در آن دوره صورت نگرفته بود در شرایط کنونی و با حضور دونالد ترامپ در کاخ سفید، ما نیز به سرنوشتی مانند عراق گرفتار می‌شدیم و سال‌های سال طول می‌کشید تا بتوانیم از ذیل فصل هفتم منشور سازمان ملل خارج شویم. باید واقعیت‌ها را به درستی تشخیص داد و پذیرفت که این اقدام بجا، به موقع و ارزشمند بود. از همین رو رویکرد دولت اوباما نخستین عاملی بود که توانست راه را در لغو تحریم‌های تحت قطعنامه‌های سازمان ملل هموار کند.
عامل دوم، اراده جمهوری اسلامی ایران برای همکاری بود که توانست به آنها بفهماند که می‌توانند روی ایران حساب کنند و از این طریق مسیر را پیش ببرند.
عامل سوم، تعامل سازنده ایران بود که توانست به عنوان یک سیاست موفق باشد. این تعامل به عنوان یک سیاست خارجی راه را باز کرد و همه جهان از این تعامل سازنده حمایت کردند.
عامل چهارم مذاکره‌کنندگان حرفه‌ای بودند که توانستند این راه را باز کنند و اگر تیم قبلی در راس کار قرار داشت همان شرایط پیشین ادامه پیدا می‌کرد.
*منبع:روزنامه اعتماد،1396،9،19
نظر شما
