انتقاداتی که چینش کابینه جدید در روزهای اخیر به همراه آورده، گویا سبب شده زمزمه‌هایی در میان برخی فراکسیون‌ها نسبت به دادن رأی کبود به شماری از وزرای پیشنهادی، مطرح شود.
انتقاداتی که چینش کابینه جدید در روزهای اخیر به همراه آورده، گویا سبب شده زمزمه‌هایی در میان برخی فراکسیون‌ها نسبت به دادن رأی کبود به شماری از وزرای پیشنهادی، مطرح شود.
روزنامه شرق درسرمقاله ای به قلم صادق زیباکلام استاد دانشگاه،نوشته است: به نظر می‌رسد انتقاداتی که این روزها نسبت به وزرای پیشنهادی مطرح شده، این شائبه را به وجود آورده باشد که پس رأی‌دادن به برخی گزینه‌ها، خیلی هم کار نادرستی نباشد. البته این درست است که نمایندگان مجلس از این حق برخوردارند که به هرکدام از وزرا به هر دلیلی که دارند، رأی اعتماد ندهند؛ اما نباید از این مهم غافل شد گلایه‌هایی که متوجه کابینه پیشنهادی شده، بیشتر به آنچه دکتر روحانی انتخاب نکرده‌اند، صورت گرفته تا آنچه انتخاب کرده است.
به عبارت دیگر، نارضایتی منتقدان، لزوما از بابت این نیست که چرا این افراد برای تصدی وزارتخانه‌ها معرفی شده‌اند؛ بلکه انتقادات آنها از بابت انتخاب‌نشدن زنان و کم‌توجهی به برخی اقلیت‌هاست که در انتخابات ٢٩ اردیبهشت مشارکت بالایی داشته‌اند. این انتقادات نباید بهانه‌ای شوند برای رأی‌ندادن به برخی از وزرای پیشنهادی، بنا بر انگیزه‌های شخصی یا مطالباتی که ممکن است خدای نکرده از برخی وزرا صورت گرفته بوده باشد و چون آن مطالبات تحقق نیافته‌اند، حالا اقدام به دادن رأی کبود به وزیر پیشنهادی کنند. واقعیت آن است که کارنامه وزرایی که دوباره به مجلس معرفی شده‌اند، اگر از متوسط کابینه اول دکتر روحانی بالاتر نبوده باشد، یقینا پایین‌تر هم نیست.
بنابراین رأی‌ندادن به آنها به اعتبار کارایی و درست‌تر گفته باشیم نداشتن یا پایین‌بودن آن، بهانه‌ای بیش نیست؛ چراکه هیچ‌کدام از وزرای پیشنهادی که قبلا در کابینه حضور داشته‌اند، در چهار سال گذشته به عنوان وزرایی که از نظر اجرائی و توان مدیریتی «مسئله‌دار» بوده باشند، مطرح نبوده‌اند. به عبارت دیگر، اگر نمایندگان به وزرای «دور دومی» به بهانه نداشتن صلاحیت مدیریتی، رأی ندهند، علی‌القاعده این پرسش در ذهن مردم مطرح می‌شود که پس چرا نمایندگان محترم مجلس دهم، در مدت نسبتا شایان توجهی که از عمر این مجلس می‌گذرد، نه این وزرا را استیضاح کرده‌اند، نه تلاش جدی کرده‌اند که آنان را به مجلس احضار کرده و مورد بازخواست قرار دهند و چه شده که ناگهان متوجه کارایی این یا آن وزیر دور دومی شده‌اند؟ چگونه می‌شود که در چهار سال گذشته، وزرای دور دومی نوعا مشکلی با مجلس نداشته‌اند؛ اما یکباره اکنون نمایندگان مختلف متوجه شده‌اند کارایی ندارند؟
واقعیت این است که مخالفت نمایندگان با هرکدام از وزرای دور دومی، بسیار سؤال‌برانگیز خواهد شد. می‌ماند اینکه نمایندگان مدعی شوند که به واسطه مسئله چینش کابینه؛ یعنی معرفی‌نشدن وزیر زن یا برخی چهره‌های مورد انتظار است که دارند رأی کبود می‌دهند. در این صورت، انتقاد آنها علی‌القاعده نمی‌تواند متوجه یک وزیر خاص شود؛ بلکه گلایه آنان نسبت به جهت‌گیری کلی شخص آقای رئیس‌جمهور باید مطرح شود. بنابراین دادن رأی کبود به این یا آن گزینه پیشنهادی وزارت، عملا بی‌معنا می‌شود. درعینحال، از این نکته مهم هم نمی‌توان غافل شد که انگیزه‌های مردم در انتخابات اسفند ٩٤ در مجلس دهم و رأی‌دادن به چهره‌های فهرست امید که قرار بوده فضایی متفاوت از مجلس نهم در قبال دولت پیش بگیرند، خیلی متفاوت از انگیزه‌های آنان از انتخاب مجدد آقای روحانی در انتخابات ریاست‌جمهوری دوازدهم نیست.
بنابراین مخالفت احتمالی این چهره‌ها و همچنین جریان‌های سیاسی اصلاح‌طلب، با وزرای دور دومی که در دوران سخت دولت اول روحانی، تلاش‌های درخور‌توجهی در آواربرداری داشتند، از این بابت هم بی‌معنا و سؤال‌برانگیز خواهد شد؛ البته همه اینها که گفتیم، مانع انجام وظیفه و رسالت اصلی نمایندگی در ارزیابی وزرای پیشنهادی نمی‌شود؛ اما و درعینحال ایفای آن رسالت، یقینا باید با درنظرگرفتن مصالح و منافع ملی همراه باشد و نه خدای نکرده با محاسبات و انگیزه‌های فردی، سیاسی یا جناحی.
انتقاداتی که چینش کابینه جدید در روزهای اخیر به همراه آورده، گویا سبب شده زمزمه‌هایی در میان برخی فراکسیون‌ها نسبت به دادن رأی کبود به شماری از وزرای پیشنهادی، مطرح شود. به نظر می‌رسد انتقاداتی که این روزها نسبت به وزرای پیشنهادی مطرح شده، این شائبه را به وجود آورده باشد که پس رأی‌دادن به برخی گزینه‌ها، خیلی هم کار نادرستی نباشد. البته این درست است که نمایندگان مجلس از این حق برخوردارند که به هرکدام از وزرا به هر دلیلی که دارند، رأی اعتماد ندهند؛ اما نباید از این مهم غافل شد گلایه‌هایی که متوجه کابینه پیشنهادی شده، بیشتر به آنچه دکتر روحانی انتخاب نکرده‌اند، صورت گرفته تا آنچه انتخاب کرده است. به عبارت دیگر، نارضایتی منتقدان، لزوما از بابت این نیست که چرا این افراد برای تصدی وزارتخانه‌ها معرفی شده‌اند؛ بلکه انتقادات آنها از بابت انتخاب‌نشدن زنان و کم‌توجهی به برخی اقلیت‌هاست که در انتخابات ٢٩ اردیبهشت مشارکت بالایی داشته‌اند.
این انتقادات نباید بهانه‌ای شوند برای رأی‌ندادن به برخی از وزرای پیشنهادی، بنا بر انگیزه‌های شخصی یا مطالباتی که ممکن است خدای نکرده از برخی وزرا صورت گرفته بوده باشد و چون آن مطالبات تحقق نیافته‌اند، حالا اقدام به دادن رأی کبود به وزیر پیشنهادی کنند. واقعیت آن است که کارنامه وزرایی که دوباره به مجلس معرفی شده‌اند، اگر از متوسط کابینه اول دکتر روحانی بالاتر نبوده باشد، یقینا پایین‌تر هم نیست.
*منبع:روزنامه شرق،1396،5،21
نظر شما
