توجه به ظرفیت‌های صنایع‌دستی یکی از مهم‌ترین راه‌های برون‌رفت از تنگنای بیکاری در بسیاری از استان‌های محروم و کمترتوسعه‌یافته کشور است و این صنایع به استان‌های مختلف کشور امکان می‌دهد که محور‌توسعه باشند.
روزنامه آرمان در گزارشی نوشت: توجه به ظرفیت‌های صنایع‌دستی یکی از مهم‌ترین راه‌های برون‌رفت از تنگنای بیکاری در بسیاری از استان‌های محروم و کمترتوسعه‌یافته کشور است و این صنایع به استان‌های مختلف کشور امکان می‌دهد که محور‌توسعه باشند.
در ادامه در گزیده ای از این گزارش می خوانیم: حدود هفت ماه پس از انتصاب زهرا احمدی‌پور به سمت ریاست سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری، او قول ایجاد حدود 75هزار شغل را تا پایان سال 96 در حوزه صنایع‌دستی داد. به اعتقاد احمدی‌پور، توجه به ظرفیت‌های صنایع‌دستی یکی از مهم‌ترین راه‌های برون‌رفت از تنگنای بیکاری در بسیاری از استان‌های محروم و کمترتوسعه‌یافته کشور است و این صنایع به استان‌های مختلف کشور امکان می‌دهد که محور‌توسعه باشند.
تابستان سال 95 طرح ویژه ایجاد حدود 70هزار فرصت شغلی در زمینه صنایع دستی در سال‌های 96-95 با حضور معاون اول رئیس‌جمهور و رئیس وقت سازمان میراث فرهنگی به تصویب رسید. بر اساس طرح تصویبی 50درصد بودجه این طرح توسط بخش‌خصوصی و 50درصد نیز توسط دولت به عنوان تسهیلات تامین می‌شد. باتوجه به سخنان اخیر رئیس سازمان میراث فرهنگی مشخص است همزمان با آغاز برنامه ششم توسعه، وعده این سازمان برای ایجاد این میزان شغل به فراموشی سپرده نشده است.
به باور بسیاری از کارشناسان، صنایع‌دستی برخلاف دیگر صنایع نیاز به سرمایه‌گذاری اولیه اندکی دارد و در عین حال با همین سرمایه اندک می‌توان اشتغال‌زایی کرد. پایدارترین فعالیتی که در سال «اقتصاد مقاومتی، تولید و اشتغال» می‌تواند به اشتغال‌زایی منجر شود، فعالیت در حوزه صنایع‌دستی است. عمده تمرکز طرح‌های حمایتی صنایع‌دستی بر مناطق روستایی و شهرهای کمتر توسعه‌یافته است و این طرح‌ها به صورت پایلوت در برخی استان‌ها مانند سیستان و بلوچستان، کرمانشاه، ایلام و کردستان با هدف ایجاد اشتغال اجرا شده‌اند.
در حال حاضر همکاری سازمان میراث‌فرهنگی با مجلس منجر به پیگیری طرح حمایتی صنایع‌دستی شده، طرحی که در مناطق روستایی و شهرهای کمتر توسعه‌یافته اجرا می‌شود. به نظر می‌رسد یکی از علل مهم پیگیری، توسعه و ایجاد طرح‌های حمایتی صنایع‌دستی در مناطق محروم کشور کم‌هزینه بودن اجرای آنهاست. با همکاری بخش‌های دولتی و خصوصی در آن واحد می‌توان طرح‌های گسترش صنایع‌دستی را در اقصی‌نقاط کشور اجرا کرد. تنوع در صنایع و هنرهای‌دستی و پراکندگی آن در نقاط مختلف کشور اصلی‌ترین دلیل موفقیت سرمایه‌گذاری در این زمینه برای بخش‌خصوصی است. ساکنان مناطق روستایی معمولا از طریق دامپروری و کشاورزی امرارمعاش می‌کنند اما در پایان فصل برداشت محصولات یا عدم امکان درآمدزایی به واسطه دامپروری هزینه‌های زندگی روستاییان چگونه تامین می‌شود؟
توسعه صنایع‌دستی و صادرات این محصولات سبب می‌شوند که ساکنان مناطق روستایی و شهرهای کوچک در تمام فصول سال راهی برای امرارمعاش خانواده داشته باشند و مردان روستایی نیز همراه با زنان به خلق این آثار هنری روی بیاورند. توسعه صادرت صنایع‌دستی سطح درآمد سرانه‌ملی را افزایش می‌دهد. ترویج استفاده از صنایع‌دستی به‌عنوان آثاری هنری و ملی همزمان با توسعه صادرات این صنایع در گسترش بازار داخلی صنایع‌دستی ایران تاثیرگذار است. در اقصی‌نقاط کشور زنان و مردان هنرمند بسیاری به خلق آثار هنری و دستی م
نظر شما
