رمضان المبارک با نام مبارک علی(ع) پیوند خورده است، گویی نام و یاد شهید رمضان، این با فضیلت ترین ماه خدا را با عطر شهادت درمی آمیزد.
روزنامه اعتماد در گزارشی نوشت: رمضان المبارک با نام مبارک علی(ع) پیوند خورده است، گویی نام و یاد شهید رمضان، این با فضیلت ترین ماه خدا را با عطر شهادت درمی آمیزد.
در گزیده ای از این گزارش آمده است: در ماه صیام گرسنگی و تشنگی را تجربه کردن دهان و چشم و گوش و فکر را از شبهه ها بر حذر داشتن پاکی را در همه اعضا و جوارح خویش جاری و ساری کردن و پاک شدن و به صفت پارسایان آراسته گردیدن عرصه و مجال می طلبد که حضرت حق این عرصه و مجال را در رمضان فراهم آورده است.
روزه، بازایستادن از بدی ها و گسترش نیکی هاست و سنت خداوند گسترش پاکی هاست. قبل از بعثت رسول بزرگ خداوند، خاتم پیامبران حضرت محمد مصطفی(ص) نیز، روزه در میان گذشتگانی که بر جاده شریعت انبیا گام می زدند وجود داشت. همچنان که کلام حضرت حق نیز بر این سخن ناطق است.
ماه رمضان ماهی است که هم بشوید و هم بسوزد. بشوید به آب توبه دل های مجرمان، بسوزد به آتش گرسنگی تن های بندگان و خدای بر رسولش خواند که «یا ایها الذین آمنوا کتب علیکم الصیام» به بیان صاحب تفسیر کشف الاسرار: ای شما که مومنانید، روزه که بر شما نوشته شد که همه مهمان حق خواهید بود، فردا در بهشت خواهد تا مهمانان گرسنه به مهمانی برد که کریمان چون کسی را به مهمانی برند دوست دارند که مهمان گرسنه باشد تا ضیافت به دل مهمانان شیرین تر بود.
اما ماه که از نیمه می گذرد و به شب های مبارکه قدر می رسد، نام و یاد بزرگ شهید راه عدالت، پیشوای پرهیزکاران، جان های شیفته را بیاد آن بامدادی می اندازد، که فرق مبارک حضرت علی(ع) در محراب عبادتش از شدت عدالتش شکافته شد... محراب، مانند هر پگاه، پاسدار همیشه اش را به سوی خویش می‌خواند و علی(ع) بر سجده آخرین پیشانی می‌ساید. تیغه شمشیر در تاریکی می‌درخشد و عرش می‌لرزد و محراب دری می‌شود از درهای بهشت.
علی(ع) مرد محبت و آبادانی، که با هر ضربه ای بر خاک، چشم های جوشان پدید می آورد، که نیمه شبان، روزی یتیمان و بیوه گان را در حریر حُبش می پیچد و به در خانه مستمندان می رساند.
علی(ع) که ذوالفقارش برترین شمشیر اسلام است، دستان علی(ع) سر پناه است، همه یتیمان به زیر دستان علی(ع) پناه می آورند. قلب علی(ع) مأمن خداست. همه راه گم کرده گان از او نشان می جویند و... همان که محاسن به خون خویش خضاب می بندد و از ورای محراب به لقای جانانی می رود که عمری رنج و درد را برای او بر تابیده بود. «استاد سید محمدحسین شهریار» این بزرگ شاعر اهل‌بیت عصمت و طهارت در مثنوی «شب و علی» خواننده را سوار بر شانه‌های زخمی تاریخ تشیع به پشت اعصار می کشاند و او را در خلوت تاریک کوچه های کوفه به تماشای عدالتی مظلوم می برد.
اگرچه شاعران شیعی مذهب ما در زبان های سه گانه جهان اسلام، اعم از فارسی و ترکی و عربی پاک ترین و زلال‌ترین احساسات و عواطف خود نسبت به چهارده معصوم(ع) را در قالب ابیاتی گیرا و دلاویز ریخته و گوهرهایی بی همتا بر گنجینه های شعر افزوده اند و حتی بعضا در سروده های شاعران غیرشیعه و غیرمسلمان به چنین شعرهایی برمی خوریم، که ریشه در پاک ترین و مقدس ترین احساسات انسانی دارند؛ سروده هایی آتشین که شور در دل ها می افکنند.
این فرمایش استاد فقیدم شادروان دکتر «سیدحسن سادات ناصری» در دانشکده ادبیات دانشگاه تهران را هرگز فراموش نمی کنم که گفت: «هیچ شاعری همچون شهریار در وصف حضرت علی (ع) سخن سرایی نکرده است».
عشق شهریار به مولا علی(ع) در غزل «مناجات علی» به اوج خود می رسد. این غزل درخشان ترین نمونه شعرهایی است که در مدح حضرت علی(ع) سروده شده است، شهریار که راز و نیازهای شبانه خود را بر پهنه شعر کشانده، غزل مناجات علی را می سراید که همچون گوهری تابان همواره در نورافشانی است. آنچه در واقع، این جذبه و شور و مکاشفه را تبیین می کند، همان احوال تازه ای است که او را چنین دستخوش تحولات کرده است.
*منبع: روزنامه اعتماد، 1396.3.24
نظر شما
